چگونه Yarn را در اوبونتو 20.04 نصب کنیم؟ آیا با مراحل نصب Javascript Yarn در اوبونتو آشنا هستید؟ Yarn یک مدیر بسته گره سریع، ایمن و قابل اعتماد است که به شما امکان می دهد بسته های npm را به طور خودکار نصب، پیکربندی، به روز رسانی و حذف کنید.

در واقع، YARN نیاز به بارگذاری مجدد هر بسته را به حداقل می رساند. زیرا بسته های دانلود شده را برای صرفه جویی در پهنای باند کش می کند. این بدان معنی است که توسعه دهندگان جاوا اسکریپت می توانند با واگذاری این وظایف به YARN در زمان صرفه جویی کنند.

YARN ابزاری قابل اعتماد و آزمایش شده است که به شما کمک می کند نرم افزارهای مختلف را روی سیستم خود مدیریت کنید. موضوع این مقاله وبلاگ پارسپک نحوه نصب و استفاده از Yarn در اوبونتو 20.04 است. اگر می خواهید با این ابزار و قابلیت های آن آشنا شوید تا پایان مقاله با ما همراه باشید.

نخ چیست و چه ویژگی هایی دارد؟

YARN مخفف Yet Another Resource Negotiator و JavaScript Dependency Manager است که توسط Facebook، Google، Exponent و Tilde ایجاد شده است و معمولاً در سرورهای خصوصی مجازی (VPS) استفاده می شود. هدف اصلی این ابزار بهبود گردش کار و عملکرد پایگاه های کد بزرگ است. از جمله ویژگی های مهم نخ می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. مکانیسم صرفه جویی در هر پروژه

Yarn داده های هر بسته نصب شده را در حافظه پنهان خود ذخیره می کند. در نتیجه زمانی که کاربران می خواهند اپلیکیشنی را نصب کنند، فرآیند نصب به سرعت تکمیل می شود.

2. پلاگین

Yarn دارای پلاگین های از پیش نصب شده ای است که بیشتر ویژگی های آن را پوشش می دهد. همچنین، به کاربران اجازه می دهد تا پلاگین های بیشتری را برای بهبود عملکرد نصب کنند.

3. بررسی منظم SAM

JavaScript YARN مبالغ را در فواصل زمانی مکرر بررسی می کند تا یکپارچگی همه بسته ها را تأیید کند. این فرآیند قبل از راه اندازی انجام می شود.

4. محل کار

YARN فضاهای کاری را فراهم می کند که به یک مخزن واحد (monorepo) اجازه می دهد تا وابستگی های چندین پروژه را مدیریت کند.

اکنون که با ابزار Yarn و قابلیت های آن آشنا شدید، در ادامه به آموزش نصب Yarn در اوبونتو 20.04 می پردازیم.

سه روش ساده و کاربردی برای نصب Yarn در اوبونتو 20.04

برای نصب Yarn در اوبونتو 20.04 راه های مختلفی وجود دارد که سه راه ساده و کاربردی را به شما معرفی می کنیم.

روش 1: جاوا اسکریپت Yarn را روی اوبونتو با PPA نصب کنید

نصب Yarn در اوبونتو 20.04 به امتیازات superuser یا root نیاز دارد. برای نصب JavaScript Yarn در اوبونتو، مراحل زیر را دنبال کنید:

مرحله 1: کرل را نصب کنید

خط فرمان curl به وارد کردن gpg مخزن نخ در سیستم شما کمک می کند. اما curl به طور پیش فرض روی سیستم های اوبونتو 20.04 نصب نشده است. بنابراین، قبل از نصب Yarn در اوبونتو 20.04، ابتدا باید curl را نصب کنید. برای انجام این کار، ترمینال را با استفاده از کلیدهای میانبر Ctrl+Alt+t باز کنید و سپس با اجرای دستور زیر، curl را با حقوق ریشه نصب کنید:

sudo apt install curl

مرحله 2: کلید GPG را وارد کنید

هنگامی که curl نصب شد، کلید gpg مخزن را در سیستم اوبونتو وارد کنید تا بررسی کنید که بسته‌های نخ در دسترس هستند. با اجرای دستور زیر کلید GPG مخزن را وارد کنید:

curl -sL https://dl.yarnpkg.com/debian/pubkey.gpg | sudo apt-key add –

مرحله 3: مخزن رسمی نخ را اضافه و فعال کنید

قبل از نصب Yarn در اوبونتو 20.04، با اجرای دستور زیر، مخزن رسمی Yarn apt را روی سیستم خود اضافه و فعال کنید:

echo "deb https://dl.yarnpkg.com/debian/ stable main" |
sudo tee /etc/apt/sources.list.d/yarn.list

مرحله 4: حافظه پنهان سیستم را بازخوانی کنید

با اجرای دستور زیر، مخازن سیستم مناسب را به روز کنید:

sudo apt update

مرحله 5: نخ را نصب کنید

پس از به‌روزرسانی بسته‌های مخزن مناسب، دستورات زیر را برای نصب Yarn در سیستم‌های اوبونتو 20.04 اجرا کنید:

sudo apt -y install yarn

پس از اجرای دستور مذکور، بسته های yarn جدید شامل node js مانند تصویر زیر بر روی این سیستم نصب می شود:

نکتهتوجه: اگر قبلاً node js را با استفاده از nvm نصب کرده اید، از نصب بسته های node js صرفنظر کرده و از دستور زیر برای نصب yarn در اوبونتو 20.04 استفاده کنید:

sudo apt install --no-install-recommends yarn

پس از نصب Yarn در اوبونتو 20.04، نسخه جاوا اسکریپت نصب شده Yarn را با اجرای دستور ترمینال زیر بررسی کنید:

yarn –version

نسخه نخ نصب شده در ترمینال در زیر نشان داده شده است:

بنابراین با انجام مراحل ذکر شده می توانید به راحتی JavaScript Yarn را در اوبونتو نصب کنید.

روش دوم: جاوا اسکریپت Yarn را روی اوبونتو با NPM نصب کنید

مدیریت بسته نخ نیز به عنوان یک ماژول npm در دسترس است. با اجرای دستور زیر می توانید Yarn را روی اوبونتو 20.04 نصب کنید:

npm install -g yarn

گزینه -g YARN را به صورت سراسری بر روی سیستم شما نصب می کند. بنابراین، شما می توانید به راحتی به آن دسترسی داشته باشید.

روش سوم: نصب Yarn روی اوبونتو 20.04 با استفاده از اسکریپت

برای نصب Yarn در اوبونتو 20.04 با استفاده از یک اسکریپت، فقط از دستور زیر استفاده کنید:

sudo apt install curl -y
curl -o- -L https://yarnpkg.com/install.sh | bash

چگونه نخ را در اوبونتو 20.04 حذف کنیم؟

پس از استفاده از این ابزار، می توانید با اجرای دستور زیر آن را از سیستم اوبونتو حذف کنید:

sudo apt remove the yarn

نحوه استفاده از Yarn در اوبونتو 20.04

پس از نصب Yarn در اوبونتو 20.04 در مقاله بعدی قصد داریم نحوه استفاده از JavaScript Yarn در اوبونتو را توضیح دهیم تا بتوانید به راحتی از امکانات این ابزار استفاده کنید.

1. یک پروژه جدید ایجاد کنید

ابتدا یک دایرکتوری پروژه جدید برای برنامه نرم افزار خود ایجاد کنید و با اجرای دستور زیر وارد دایرکتوری شوید:

mkdir ~/yarn_project && cd ~/yarn_project

اکنون با استفاده از دستور yarn init یک پروژه جدید ایجاد کنید:

yarn init yarn_project

اعلان زیر در پنجره ترمینال ظاهر می شود. اطلاعات مورد نیاز را که روی صفحه ظاهر می شود وارد کنید یا آن را به عنوان پیش فرض بگذارید:

پس از ارائه اطلاعات، اسکریپت به طور خودکار یک فایل package.json حاوی اطلاعات مشخص شده ایجاد می کند. هر زمان که بخواهید می توانید به این فایل دسترسی داشته باشید و آن را تغییر دهید.

2. وابستگی ها را به پروژه اضافه کنید

با استفاده از دستور زیر یک وابستگی پروژه جدید به نام o اضافه کنید:

yarn add [package-name]

به عنوان مثال، برای نصب یک بسته React به عنوان یک وابستگی با استفاده از Yarn، از دستور زیر استفاده کنید:

yarn add react

خروجی زیر نشان می دهد که React با موفقیت بر روی سیستم شما نصب شده است. package.json و نخ. قفل نیز پس از اجرای دستور بالا به روز می شود:

هنگامی که کاربر فقط نام بسته را ارائه می کند، Yarn به طور پیش فرض آخرین نسخه آن بسته را نصب می کند. برای نصب یک وابستگی پروژه خاص، دستور زیر را اجرا کنید:

yarn add [package-name]@[package-version]

3. قابلیت اطمینان پروژه را ارتقا دهید

با استفاده از دستور زیر می‌توانید بسته‌ها یا وابستگی‌های پروژه را ارتقا دهید:

yarn upgrade
yarn upgrade [package-name]
yarn upgrade [package-name]@[version]

اگر کاربر نام بسته ای ارائه ندهد، به طور خودکار تمام بسته های پروژه را با توجه به محدوده مشخص شده در فایل package.json به آخرین نسخه ارتقا می دهد. در غیر این صورت، فقط بسته هایی که با نام بسته مشخص شده اند، ارتقا خواهند یافت.

4. بسته ها یا وابستگی ها را حذف کنید

با استفاده از دستور yarn زیر به راحتی می توانید وابستگی های پروژه نصب شده را از برنامه خود حذف کنید:

yarn remove [package-name]

به عنوان مثال، برای حذف بسته React از پروژه، دستور بالا به صورت زیر تغییر می کند:

yarn remove react

دستور بالا نه تنها بسته مشخص شده را از پروژه شما حذف می کند. با این کار فایل های package.json و thread.lock در پروژه نیز به روز می شوند.

5. تمام وابستگی های پروژه را نصب کنید

برای نصب وابستگی های کامل پروژه لیست شده در فایل package.json، دستور زیر را اجرا کنید:

yarn install

همچنین، برای نصب تمام وابستگی های پروژه، به سادگی yarn را در پنجره ترمینال تایپ کنید.

نتیجه

در این مقاله از وبلاگ پارس پاک به طور کامل نحوه نصب Yarn در اوبونتو 20.04 را توضیح داده ایم. با نصب Yarn JavaScript در اوبونتو، می توانید بسته های npm را با yarn apt repository مدیریت کنید. در واقع ابزار جاوا اسکریپت YARN آخرین به روز رسانی های در حال اجرا بر روی سیستم را ثبت می کند و یک راه حل بهینه برای ارتقاء وابستگی های شما ارائه می دهد.

مخزن رسمی Yarn به طور منظم به روز رسانی و نگهداری می شود تا آخرین نسخه نرم افزاری را که دانلود می کنید در اختیار شما قرار دهد. اگر در مورد نصب Yarn در اوبونتو 20.04 سؤال یا تردیدی دارید، آن را از طریق نظرات با ما در میان بگذارید.

سوالات متداول

1. چگونه Yarn را روی اوبونتو 20.04 نصب کنیم؟

برای نصب Yarn در سیستم های اوبونتو، مراحل زیر را دنبال کنید:

• به روز رسانی مخزن سیستم
• curl را روی اوبونتو نصب کنید
• کلید yarn gpg را وارد کنید
• مخزن نخ را فعال کنید
• نخ را روی اوبونتو نصب کنید
• نسخه نخ را چک کنید

2. چگونه Yarn با npm را در اوبونتو نصب کنیم؟

• ابتدا Yarn Classic را با استفاده از npm نصب کنید.
• سپس بررسی کنید که آیا npm نصب شده است یا خیر. اگر نسخه npm ندارید، با اجرای دستور sudo apt install npm آن را نصب کنید.
• در نهایت برای نصب yarn با npm دستور sudo npm install -g yarn را وارد کنید.

افزودن و حذف کاربران در اوبونتو یکی از مواردی است که تنها توسط یک مدیر لینوکس قابل انجام است. در اوبونتو، مانند سایر توزیع‌های لینوکس، هر کاربر با سطح دسترسی متفاوت می‌تواند تنظیمات خاصی را از طریق خط فرمان یا از طریق یک رابط گرافیکی (GUI) انجام دهد.

در این مقاله از وبلاگ پارس پک قصد داریم نحوه افزودن و حذف کاربران در اوبونتو را بررسی کنیم. اگر کاربر لینوکس، به خصوص توزیع اوبونتو هستید، مطالعه این مقاله به شما کمک می کند تا نحوه افزودن و حذف کاربران در اوبونتو را بیاموزید.

پیش نیاز افزودن و حذف کاربران در اوبونتو

برای انجام عملیاتی مانند افزودن و حذف کاربران در اوبونتو، نیاز به دسترسی روت به سرور لینوکس دارید. با این حال، انجام تنظیمات با دسترسی روت بسیار حساس است و گاهی اوقات ممکن است برای شما دردسرساز شود. به عبارت دیگر، داستان آرایشگری است که چشم دیگر را می بندد تا ابرو را بردارد.

برای جلوگیری از این اتفاق، بهتر است یک حساب کاربری بدون مجوزهای اضافی ایجاد کنید. سپس، به جای دسترسی ریشه برای کارهایی که به مجوزهای سرپرست نیاز دارند، از امتیازات sudo استفاده کنید. در هر صورت، برای حذف و اضافه کردن کاربران در اوبونتو، به دسترسی ریشه یا امتیازات sudo نیاز دارید.

افزودن کاربران به اوبونتو از طریق خط فرمان با دستور Adduser

برای افزودن کاربر به اوبونتو، با استفاده از میانبر صفحه کلید Ctrl+Alt+T، یک خط فرمان باز کنید. اگر به عنوان کاربر اصلی وارد شده اید، می توانید با اجرای دستور زیر یک کاربر جدید ایجاد کنید:

adduser newuser

دستور adduser یک اسکریپت پرل است که اضافه کردن کاربران به اوبونتو را آسان می کند. همانطور که می بینید، استفاده از آن ساده است و چندان پیچیده نیست. همچنین می توانید نام فرد را به جای کاربر جدید وارد کنید. برای درک بهتر به جای newuser از نام parspack استفاده می کنیم.

اگر به عنوان یک کاربر بدون دسترسی ریشه وارد شده اید، می توانید با اضافه کردن دستور sudo به ابتدای خط فرمان یک حساب کاربری جدید ایجاد کنید:

sudo adduser parspack

خروجی که به شما نشان داده می شود به صورت زیر است:

سپس چند سوال از شما پرسیده می شود. شما به سادگی می توانید رمز عبور جدید را وارد کنید. زیرا پاسخ بقیه سوالات اختیاری است. خروجی به این صورت خواهد بود:

همانطور که مشاهده می کنید، پس از تنظیم رمز عبور جدید و تکرار آن، می توانید با فشردن کلید Enter از مرحله اطلاعات کاربر برای ایجاد کاربر در اوبونتو صرف نظر کنید. در نهایت یک کاربر جدید ایجاد می شود تا با فشردن کلید Y صحت اطلاعات را تایید کند. بنابراین، شما فهرست اصلی کاربر را ایجاد کرده اید. اکنون کاربر جدید می‌تواند فایل‌ها را در پوشه /etc/smel کپی، بنویسد یا ویرایش کند.

اگر قصد دارید به کاربر برای انجام برخی وظایف مدیریتی دسترسی بدهید، باید به او امتیازات sudo بدهید. در مقاله زیر نحوه انجام این کار را توضیح خواهیم داد.

اضافه کردن کاربر به گروه با سطح دسترسی sudo با دستور usermod

پس از افزودن کاربران به اوبونتو، اگر می خواهید به کاربر جدید دسترسی root بدهید، باید با sudo به آنها مجوز بدهید. برای این کار ابتدا کاربر را به گروهی با دسترسی sudo اضافه کنید. در اوبونتو 20.04، دستور sudo برای اعطای امتیازات کامل به هر کاربر در گروه sudo تنظیم شده است. حال با دستور زیر می خواهیم بررسی کنیم که کاربر جدید در چه گروه هایی قرار دارد:

groups parspack

خروجی که می بینیم به صورت زیر است:

با توجه به این خروجی کاربر با نام parsepak در گروه جدیدی به نام او قرار دارد. به طور پیش فرض در اوبونتو هنگام تعریف کاربر جدید، گروهی هم نام کاربر ایجاد می شود و کاربر در آن قرار می گیرد. برای افزودن یک کاربر به یک گروه جدید با دسترسی sudo، دستور زیر را وارد کنید:

 Sudo usermod -aG sudo parspack

در این دستور، -aG کاربر را با استفاده از usermod به لیست گروه ها اضافه می کند. البته استفاده از دستورات usermod به امتیازات sudo نیز نیاز دارد. این به این معنی است که شما می توانید از این دستور زمانی استفاده کنید که به عنوان یک کاربر عضو گروهی با دسترسی sudo یا root وارد شده اید. در این صورت با افزودن sudo به ابتدای دستور، کاربر جدید (در اینجا Parspack) نیز وارد گروه با دسترسی sudo می شود.

با استفاده از دستور Visudo امتیاز هر کاربر را تعیین کنید

در ادامه بررسی اضافه و حذف کاربران در اوبونتو، امتیاز هر کاربر را تعیین می کنیم. اگر می خواهید به هر کاربر یک امتیاز و سطح دسترسی خاص بدهید، می توانید با استفاده از دستور visudo این کار را انجام دهید. با این دستور یک فایل پیکربندی با نام /etc/sudoers در مسیر ویرایشگر پیش فرض سیستم باز می شود. در این فایل امتیاز هر کاربر به وضوح مشخص شده است. مانند دستورات بالا، اگر با دسترسی root وارد سیستم می شوید، از دستور زیر استفاده کنید:

visudo

اگر با دسترسی sudo و بدون دسترسی root وارد سیستم می شوید، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo visudo

حالا خط زیر را پیدا کنید:

root ALL=(ALL:ALL) ALL

در زیر این خط دستور زیر را وارد کنید:

newuser ALL=(ALL:ALL) ALL

نام کاربری که می خواهید به sudo دسترسی داشته باشید جایگزین newuser کنید. به عنوان مثال، در اینجا یک کاربر به نام parspack خواهیم داشت:

Parspack ALL=(ALL:ALL) ALL

به ترتیب زیر این خط نام هر کاربری را که می خواهید به sudo دسترسی داشته باشید اضافه کنید. در نهایت فایل را ذخیره کرده و CTRL+X را فشار دهید. با زدن دکمه Y و سپس Enter فایل شما ذخیره می شود.

شاید از خود بپرسید که آیا از visudo یا usermod برای ایجاد یک کاربر در اوبونتو و دادن دسترسی sudo به او استفاده کنیم؟ در پاسخ باید بگوییم که استفاده از ویرایشگر Visudo تنها راهی است که از طریق آن می توانید در فایل /etc/sudoers تغییرات ایجاد کنید. با استفاده از این دستور، فایل در برابر چندین تغییر به طور همزمان قفل می شود. در نتیجه، این دستور حاوی یک فرمان چتر نجات برای جلوگیری از محدودیت های ناشی از پیکربندی نادرست است که منجر به از دست دادن امتیازات sudo می شود.

حذف کاربران در اوبونتو از طریق خط فرمان با دستور Deluser

اگر می خواهید کاربری را در اوبونتو حذف کنید، می توانید به راحتی آن را با استفاده از دستور deluser حذف کنید. مانند افزودن کاربران در اوبونتو، اگر با دسترسی root وارد شده اید، دستور زیر را تایپ کنید:

deluser parspack

اگر با دسترسی sudo و بدون روت وارد شده اید، دستور زیر را تایپ کنید:

sudo deluser parspack

همچنین می توانید با دستور زیر امتیازات دایرکتوری کاربر را حذف کنید:

sudo deluser --remove-home parspack

اگر برای یک کاربر امتیازی تعیین کرده اید، می توانید با دستور زیر آنها را حذف کنید:

sudo visudo
root ALL=(ALL:ALL) ALL
Parspack ALL=(ALL:ALL) ALL # DELETE THIS LINE

این از اعطای تصادفی دسترسی sudo به کاربر جدیدی که با همین نام ایجاد شده است جلوگیری می کند.

در شش مرحله ساده یک کاربر از رابط گرافیکی اضافه کنید

در ادامه آموزش افزودن و حذف کاربران در اوبونتو از محبوب ترین روش یعنی رابط گرافیکی استفاده خواهیم کرد. محبوبیت رابط گرافیکی آنقدر زیاد است که به یک جایگزین محبوب و درجه یک برای کاربرانی تبدیل شده است که رابطه خوبی با رابط خطی لینوکس برقرار نکرده اند. با انجام شش مرحله می توانید به راحتی یک کاربر را از طریق رابط گرافیکی به اوبونتو اضافه کنید:

• گام اول: وارد بخش تنظیمات اوبونتو شوید. از قسمت System Settings و کلیک راست بر روی Ubuntu System به قسمت Settings بروید.

• مرحله دوم: در سمت چپ صفحه روی قسمت Users کلیک کنید.

• مرحله سوم: روی Unlock در گوشه سمت چپ بالای صفحه کلیک کنید.

• مرحله چهارم: لطفا رمز عبور خود را وارد کنید. پس از آن تنظیمات باز می شود که در آن می توانید یک کاربر جدید تعریف کنید.

• مرحله پنجم: اکنون دکمه باز کردن قفل به دکمه سبز Add User تغییر یافته است. روی آن کلیک کنید و کاربر جدید را بر اساس نوع حساب و دسترسی تعریف کنید.

• مرحله ششم: پس از راه اندازی، می توانید با کلیک بر روی دکمه افزودن، کاربر جدیدی در اوبونتو اضافه کنید.

حذف کاربر از رابط کاربری گرافیکی

مانند افزودن کاربران در اوبونتو، حذف کاربران در اوبونتو نیز از طریق رابط گرافیکی ساده و سریع است. برای حذف یک کاربر در اوبونتو، کافی است روی دسکتاپ راست کلیک کرده و وارد پنل تنظیمات شوید. مشابه فرآیندی که در قسمت قبل انجام دادیم، به قسمت User در سمت چپ نوار تنظیمات بروید و روی تب Unlock کلیک کنید.

پس از وارد کردن رمز عبور و باز کردن قفل تنظیمات، حسابی را که می‌خواهید حذف کنید انتخاب کنید و روی دکمه قرمز رنگ Remove User کلیک کنید.

در مرحله آخر، از شما پرسیده می شود که آیا می خواهید فایل های حساب کاربری از جمله دایرکتوری خانه را نگه دارید یا خیر. اگر می خواهید فایل ها را نگه دارید، روی گزینه Keep File و اگر می خواهید کاربر را به همراه تمام فایل هایش حذف کنید، روی گزینه Delete Files کلیک کنید.

بنابراین، با چند مرحله ساده، می‌توانید کاربران را در اوبونتو در رابط گرافیکی محبوب اضافه و حذف کنید.

نتیجه

افزودن و حذف کاربران در اوبونتو و دسترسی مدیریتی به آنها در لینوکس با کمک رابط های خطی و گرافیکی امکان پذیر است. در این مقاله از وبلاگ پارسه پاک نحوه افزودن و حذف کاربران در اوبونتو به کمک خط فرمان و رابط کاربری گرافیکی را آموزش دادیم و همچنین در مورد اختصاص امتیاز برای هر کاربر صحبت کردیم. اگر در این زمینه سوال یا ابهامی دارید، آن را از طریق نظرات با ما در میان بگذارید تا کارشناسان پارس پک در اسرع وقت شما را راهنمایی کنند.

سوالات متداول

1. چگونه کاربر جدید در اوبونتو اضافه کنیم؟

شما می توانید به راحتی کاربران را از طریق دستور adduser یا رابط کاربری Ubuntu به اوبونتو اضافه کنید.

2. چگونه کاربران را از اوبونتو حذف کنیم؟

شما می توانید کاربران در اوبونتو را از طریق دستور deluser و رابط گرافیکی اوبونتو حذف کنید.

3. آیا امکان اضافه و حذف کاربران در اوبونتو بدون دسترسی روت وجود دارد؟

بله، اگر عضو گروهی با دسترسی sudo هستید، امکان حذف یا اضافه کردن کاربران بدون دسترسی ریشه وجود دارد.

دستور Journalctl یکی از ابزارهای قدرتمند در توزیع های مختلف لینوکس است که اطلاعاتی در مورد وضعیت سیستم، دیمون ها، واحدها یا هسته ارائه می دهد. در واقع اگر اشکالی در سیستم وجود داشته باشد، دستور journalctl آن را مانند یک ابزار تشخیصی قدرتمند تشخیص می دهد.

در این مقاله وبلاگ پارس پاک، استفاده از journalctl برای مشاهده، ویرایش و بررسی گزارش های سیستم لینوکس را توضیح می دهیم. اگر قصد استفاده از این دستور را دارید یا اگر در مشاهده گزارش سیستم مشکل دارید، تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

نگاهی به استفاده از دستور Journalctl در لینوکس

نرم افزار Systemd یک سرویس و ابزار مدیریت سیستم لینوکس است. ابزارها و سرویس‌های مختلفی (دائمون) برای اجرای فرآیندهای مختلف در یک سیستم لینوکس استفاده می‌شوند. مجله systemd راه حل های مربوط به فرآیندهای کرنل systemd را در قالب یک گزارش متمرکز به مجله ارائه می دهد.

در واقع مجله systemd پیام‌های خروجی را از سیستم جمع‌آوری کرده و در قالب یک مجله ایجاد می‌کند. دستور journalctl داده های جمع آوری شده توسط سرویس Journals را ویرایش و اجرا می کند. به طور کلی می توان گفت که این دستور ابزاری برای مدیران سیستم لینوکس برای ضبط و ویرایش راه حل نرم افزار Syslog Server است.

دستور journalctl مانند یک آچار فرانسوی برای عیب یابی و رفع مشکلات سیستم لینوکس است. دامنه برنامه JournalCTL به گونه ای است که می توانید از آن برای عیب یابی و بررسی لاگ ها و هسته سرور از سیر تا پیاز استفاده کنید.

گزارش سیستم را بررسی کنید

یکی از ویژگی های مهم هر سیستمی امکان بررسی لاگ های آن است. دستور journalctl را می توان به روش های مختلفی استفاده کرد. مهمترین کاربرد journalctl بررسی لاگ های سیستم است. برای این کار کافیست دستور journalctl را در ترمینال فراخوانی کنید. می توانید این کار را با فشار دادن همزمان Shift و PageUp یا Shift و PageDown انجام دهید.

خروجی این فرمان نشان می دهد که شما گزارش های مربوط به تمام سرویس ها و واحدهای سیستم هستند. ناگفته نماند که در این شرایط ممکن است به اطلاعات زیادی دست پیدا کنید که واقعاً به آنها نیاز ندارید. برای جلوگیری از این مشکل باید از گزینه command filtering استفاده کنید.

فیلتر کردن گزارش سیستم بر اساس زمان

با استفاده از یک یا چند فیلتر در دستور journalctl می توانید مشکل سیستم را با دقت بیشتری شناسایی کنید. به عنوان مثال، اگر می خواهید در یک بازه زمانی خاص اطلاعاتی در مورد بخشی از سیستم به دست آورید، فیلتر کردن به شما کمک می کند تا به جای انبوهی از اطلاعات بی فایده، اطلاعات دقیق تری به دست آورید.

فرض کنید می خواهید لاگ های دیروز را پیدا کنید. با دستور زیر می توانید این کار را انجام دهید:

journalctl --since yesterday

این دستور لاگ های سیستم دیروز سرور لینوکس را به شما نشان می دهد. علاوه بر این، می توانید بر اساس تاریخ یا محدوده زمانی خاصی فیلتر کنید. مثلا:

journalctl --since yesterday

همچنین، می توانید از دو تاریخ در یک دستور استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر می خواهید از ساعت 00:00 تا 23:00 در تاریخ 2022/02/28 به گزارش سیستم بروید، دستور journalctl را به صورت زیر وارد کنید:

journalctl --since "2022-02-28 00:00:00" --until "2022-02-28 23:00:00"

شایان ذکر است که می‌توانید گزینه -n را نیز اضافه کنید تا 10 ورودی آخر در گزارش systemd-journal را دریافت کنید.

لاگ های سیستم را بر اساس واحد یا بخشی از سیستم فیلتر کنید

یکی دیگر از کاربردهای رایج JournalCTL فیلتر کردن بر اساس نهاد یا بخشی از سیستمی است که در مورد آن به اطلاعات نیاز دارید. برای این کار کافیست از دستور travelnctl -u استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر می خواهید گزارش های موجود در قسمت cronie.service را بررسی کنید، از دستور زیر استفاده کنید:

journalctl -u cronie.service

همچنین می توانید این دستور را با تاریخ ترکیبی و جستجوی دقیق تر امتحان کنید:

journalctl -u cronie.service --since yesterday

فیلتر کردن گزارش سیستم بر اساس یک فرآیند یا گروه خاص

اگر شناسه های دقیق فرآیندهای در حال اجرا در سیستم را می دانید، می توانید با استفاده از دستور PID بر اساس شناسه ها فیلتر کنید. به عنوان مثال، دستور journalctl برای ID 8888 به شرح زیر است:

journalctl _PID=8888

همچنین می توانید از دستور _UID یا _GID برای فیلتر کردن گزارش ها بر اساس شناسه کاربر یا گروه استفاده کنید.

فیلتر کردن گزارش سیستم بر اساس مکان یا مسیر فایل

اگر مسیری که می‌خواهید گزارش را بررسی کنید یک فایل است، می‌توانید این کار را بر اساس مسیر یا مکان فایل انجام دهید. برای مثال می توانید نام فایل را در دستور journalctl به صورت زیر وارد کنید:

journalctl /usr/bin/bash

فیلتر کردن گزارش سیستم بر اساس اولویت

در بررسی برنامه Journalctl، شما همچنین می توانید گزارش ها را بر اساس اولویت فیلتر کنید. یعنی از دستور journalctl برای نمایش پیام های با اولویت بالا استفاده کنید. فیلتر کردن بر این اساس ساده است و فقط دستور p- را وارد کنید. بنابراین پیام هایی با اولویت کمتر در خروجی ظاهر نمی شوند. دستور journalctl بسته به اولویت، به هر پیام خطا، بحرانی، هشدار یا اضطراری که به صورت زیر تعریف شده است، یک مقدار عددی اختصاص می‌دهد:

0: emerg
1: alert
2: crit
3: err
4: warning
5: notice
6: info
7: debug

به عنوان مثال، اگر می خواهید پیام های سطح خطا بعداً نمایش داده شوند، فقط دستور زیر را وارد کنید:

journalctl -p err -b

دریافت گزارش هسته سرور

گاهی اوقات باید بررسی کنید که آیا هسته سرور به درستی کار می کند یا خیر. سپس مشکل یا باگ سیستم را از این طریق برطرف کنید. برای دریافت گزارش هسته سرور، به سادگی از دستور k- استفاده کنید. همچنین، اگر می خواهید اطلاعاتی در مورد آخرین بوت هسته به دست آورید، می توانید از دستور -b استفاده کنید:

journalctl -b

journalctl -k

همراه با این پیام، پیام های هسته به طور پیش فرض از زمان بوت ظاهر می شوند. برای جستجوی دقیق تر، می توانید این دستور را با سایر دستورات ذکر شده در بالا ترکیب کنید. به عنوان مثال، اگر می خواهید پیام های هسته را برای 6 بوت آخر بررسی کنید، از دستور زیر استفاده کنید:

journalctl -k -b -6

حذف باگ های ژورنال systemd

برای بهبود عملکرد سیستم، باید فایل های غیر ضروری را حذف کنید. برای این کار، با کمک ابزار Disk Usage Analyzer متوجه خواهید شد که فایل لاگ سیستم چقدر فضای روی دیسک را اشغال می کند. فایل های گزارش در بخش var/log/journal ذخیره می شوند. اگر نیازی به اشکال زدایی ندارید، می توانید با حذف فایل های گزارش، فضای زیادی از سیستم را آزاد کنید. در ادامه نحوه انجام این کار را توضیح خواهیم داد.

ترمینال را باز کنید و فضای پر شده با دستور زیر را بررسی کنید:

journalctl --disk-usage

برای حذف گزارش، باید فایل های مجله را با استفاده از دستور rotate به حالت آرشیو تبدیل کنید:

sudo journalctl --rotate

سپس، اگر می‌خواهید لاگ‌های ژورنال قدیمی‌تر از یک روز خاص را حذف کنید، مثلاً دو روز پیش، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo journalctl --vacuum-time=2days

علاوه بر این، اگر می خواهید فایل log را تا مقدار مشخصی حذف کنید، مثلاً 100 مگابایت، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo journalctl --vacuum-size=100M

نمایش فرمت خاص در خروجی

با استفاده از دستور journalctl می توانید خروجی را در قالب خاصی مشاهده کنید. دستور فرمت خروجی برای استفاده از این دستور به صورت زیر است:

journalctl -o <output format>

برخی از فرمت های خروجی پشتیبانی شده توسط سیستم عبارتند از:

• گربه-: فیلد پیام را نمایش می دهد
• صادرات: خروجی فرمت باینری مناسب برای پشتیبان گیری
• کم اهمیت-: خروجی مشابه فایل های Syslog کلاسیک
• مختصر-دقیق-: نمایش زمان بر حسب میکروثانیه
• json-: ورودی های ژورنال را به عنوان ورودی های تک خطی JSON نمایش دهید
• json-pretty-: نمایش خطوط به عنوان ساختارهای JSON

به عنوان مثال، اگر می خواهید خروجی را به صورت اختصاری دریافت کنید، باید از دستور زیر استفاده کنید:

journalctl -o short

جدول استفاده از دستور journalctl

نتیجه

دستور journalctl ابزار ارزشمندی است که به شما در عیب یابی لینوکس و بررسی خطاهای سیستم کمک می کند. در این مقاله وبلاگ پارس پاک دستور journalctl و کاربردهای آن را بررسی کرده و نحوه نمایش، کنترل و مدیریت Log مجله SystemD را توضیح می دهیم. آیا تا به حال از دستور journalctl استفاده کرده اید؟ تجربه خود را در قسمت نظرات با ما در میان بگذارید.

سوالات متداول

1. دستور journalctl برای چیست؟

دستور journalctl برای جستجو و نمایش گزارش های مجله در سیستم استفاده می شود. سرویس SystemD گزارش های مجله را در قالب باینری ذخیره می کند و سپس نحو JournalCTL آنها را می خواند.

2. لاگ ژورنال لینوکس در کجا قرار دارد؟

به طور پیش فرض، مجله داده ها را در /run/log/journal/ ذخیره می کند.

3. چگونه فایل های ژورنال سیستم را فراخوانی کنیم؟

برای خواندن گزارش مجله سیستم، بدون هیچ گزینه ای از دستور journalctl استفاده کنید.

نصب دایرکت ادمین بر روی لینوکس به شما کمک می کند تا به راحتی وب سایت خود را در یک رابط کاربری ساده دایرکت ادمین راه اندازی و مدیریت کنید. در این مقاله از وبلاگ پارس پاک به آموزش نصب دایرکت ادمین روی سرور لینوکس می پردازیم. پس از مطالعه این مقاله می توانید در 6 مرحله به کنترل پنل دایرکت ادمین روی سرور لینوکس دسترسی پیدا کنید.

نحوه نصب دایرکت ادمین در لینوکس

دایرکت ادمین یک رابط کاربری گرافیکی مبتنی بر سیستم عامل لینوکس است که امکان سفارشی سازی تنظیمات هاست و وب سایت با رابط کاربری ساده و سبک را فراهم می کند. برای نصب دایرکت ادمین در لینوکس نیازی به تنظیمات پیچیده ندارید و می توانید به راحتی این کنترل پنل لینوکس را در ۶ مرحله ساده و سریع نصب و راه اندازی کنید. در ادامه نحوه نصب کامل دایرکت ادمین را روی سرور لینوکس به شما آموزش خواهیم داد.

مرحله 1: سیستم عامل و نرم افزار SSH را نصب کنید

دایرکت ادمین از سیستم عامل های زیر پشتیبانی می کند و برای نصب آن باید این نسخه ها را با توجه به سیستم عامل خود نصب کنید:

پس از نصب نرم افزار مورد نظر، نرم افزار Putty را نصب کنید تا به روت دسترسی پیدا کرده و وارد سرور شوید. پس از دانلود این نرم افزار می توانید از طریق پروتکل SSH به سرور دسترسی داشته باشید.

مرحله 2: سیستم عامل را به روز کنید

در محیط Putty دستور زیر را برای آپدیت سرور وارد کنید:

yum update -y

پس از فشار دادن دکمه enter دستور شروع به اجرا می کند و به روز رسانی در سرور شروع می شود. به طور معمول، این مرحله بسته به منابع سرور شما می تواند 10 تا 20 دقیقه طول بکشد.

مرحله 3: نیازهای نصب دایرکت ادمین را نصب کنید

قبل از نصب دایرکت ادمین روی لینوکس، باید چند برنامه مهم و مفید را روی سیستم عامل لینوکس نصب کنید. بسته به اینکه از کدام توزیع لینوکس استفاده می کنید، کد مربوطه را از دستورات زیر انتخاب کنید و آن را از طریق SSH یا در محیط Putty وارد کنید.

برای نصب پنل DirectAdmin روی سرور لینوکس CentOS 6 کد زیر را وارد کنید:

yum install wget tar gcc gcc-c++ flex bison make bind bind-libs bind-utils openssl openssl-devel perl quota libaio 

libcom_err-devel libcurl-devel gd zlib-devel zip unzip libcap-devel cronie bzip2 cyrus-sasl-devel perl-ExtUtils-Embed 

autoconf automake libtool which patch mailx bzip2-devel lsof glibc-headers kernel-devel expat-devel db4-devel

برای نصب دایرکت ادمین روی CentOS 7 از این کد استفاده کنید:

yum install wget tar gcc gcc-c++ flex bison make bind bind-libs bind-utils openssl openssl-devel perl quota libaio 

libcom_err-devel libcurl-devel gd zlib-devel zip unzip libcap-devel cronie bzip2 cyrus-sasl-devel perl-ExtUtils-Embed 

autoconf automake libtool which patch mailx bzip2-devel lsof glibc-headers kernel-devel expat-devel 

psmisc net-tools systemd-devel libdb-devel perl-DBI perl-Perl4-CoreLibs perl-libwww-perl xfsprogs rsyslog logrotate crontabs file kernel-headers

برای نصب پنل DirectAdmin روی سرور لینوکس توزیع CentOS 8، دستور زیر را وارد کنید:

yum install iptables wget tar gcc gcc-c++ flex bison make bind bind-libs bind-utils openssl openssl-devel perl quota libaio 

libcom_err-devel libcurl-devel gd zlib-devel zip unzip libcap-devel cronie bzip2 cyrus-sasl-devel perl-ExtUtils-Embed 

autoconf automake libtool which patch mailx bzip2-devel lsof glibc-headers kernel-devel expat-devel 

psmisc net-tools systemd-devel libdb-devel perl-DBI perl-libwww-perl xfsprogs rsyslog logrotate crontabs file 

kernel-headers hostname

برای نصب دایرکت ادمین روی دبیان 6 دستور زیر را وارد کنید:

apt-get install gcc g++ make flex bison openssl libssl-dev perl perl-base perl-modules libperl-dev libaio1 libaio-dev 

zlib1g zlib1g-dev libcap-dev bzip2 automake autoconf libtool cmake pkg-config python libreadline-dev libdb4.8-dev libsasl2-dev patch

برای نصب دایرکت ادمین روی دبیان 7 کد زیر را وارد کنید:

apt-get install gcc g++ make flex bison openssl libssl-dev perl perl-base perl-modules libperl-dev libaio1 libaio-dev 

zlib1g zlib1g-dev libcap-dev bzip2 automake autoconf libtool cmake pkg-config python libdb-dev libsasl2-dev libncurses5-dev patch libjemalloc-dev

برای نصب DirectAdmin در لینوکس روی Debian 8، دستور زیر را وارد کنید:

apt-get install wget gcc g++ make flex bison openssl libssl-dev perl perl-base perl-modules libperl-dev libaio1 libaio-dev 

zlib1g zlib1g-dev libcap-dev cron bzip2 automake autoconf libtool cmake pkg-config python libdb-dev libsasl2-dev 

libncurses5-dev libsystemd-dev bind9 dnsutils quota libsystemd-daemon0 patch libjemalloc-dev logrotate rsyslog libc6-dev systemd systemd-sysv

برای نصب DirectAdmin روی دبیان 9 و 10 از دستور زیر استفاده کنید:

apt-get update

apt-get install wget gcc g++ make flex bison openssl libssl-dev perl perl-base perl-modules libperl-dev libperl4-corelibs-perl libaio1 libaio-dev 

zlib1g zlib1g-dev libcap-dev cron bzip2 zip automake autoconf libtool cmake pkg-config python libdb-dev libsasl2-dev 

libncurses5-dev libsystemd-dev bind9 dnsutils quota patch libjemalloc-dev logrotate rsyslog libc6-dev libexpat1-dev 

libcrypt-openssl-rsa-perl libnuma-dev libnuma1

در این قسمت از مقاله دستورات لازم برای راه اندازی دایرکت ادمین در لینوکس بر روی توزیع های مختلف این سیستم عامل را ارائه کرده ایم. با این حال، لیستی از دستورات مناسب برای توزیع های مختلف لینوکس را می توان در اینجا یافت:

docs.directadmin.com

در ادامه به سراغ موضوع اصلی یعنی نصب دایرکت ادمین روی لینوکس می رویم.

مرحله 4: فایل منبع دایرکت ادمین را دانلود کرده و دسترسی فایل دانلود شده را تغییر دهید

برای نصب دایرکت ادمین در لینوکس، ابتدا فایل اصلی دایرکت ادمین را از وب سایت رسمی با استفاده از دستور wget دانلود کنید:

wget http://www.directadmin.com/setup.sh

با دسترسی روت به سرور و دانلود فایل منبع از وب سایت رسمی دایرکت ادمین، دسترسی به فایل را برای حذف محدودیت ها در حین نصب فعال می کنیم. برای این کار از دستور زیر استفاده می کنیم:

chmod 755 setup.sh

مرحله 5: دایرکت ادمین را در لینوکس نصب کنید

لایسنس های دایرکت ادمین اغلب بر اساس IP هستند و روی هر سروری که نیازی به مجوز ندارد کار می کنند. با این حال، برای نصب دایرکت ادمین روی لینوکس، ممکن است نیاز به دریافت کد مجوز دایرکت ادمین از یک ارائه دهنده خدمات معتبر داشته باشید. سپس، به یاد داشته باشید که بخش های CLIENTID و LICENSED را شماره گذاری کنید. زیرا در هنگام نصب به آن نیاز خواهید داشت. برای شروع نصب دایرکت ادمین، دستور زیر را تایپ کنید:

bash <(curl -Ss https://www.directadmin.com/setup.sh ||

مراحل نصب دایرکت ادمین در لینوکس به صورت دستی و با وارد کردن دستور بالا ادامه می یابد. در طول این فرآیند، شما باید به چند سوال پاسخ دهید؛ با وارد کردن دستور زیر، تمام مراحل نصب به صورت خودکار انجام می شود:

wget -O - https://www.directadmin.com/setup.sh) 'auto'

مرحله 6: دسترسی به دایرکت ادمین در لینوکس

تاکنون دایرکت ادمین را با موفقیت روی لینوکس نصب کرده اید. برای دسترسی و ورود به دایرکت ادمین می توانید از یکی از آدرس های زیر استفاده کنید:

• https://your-domain.com:2222
• https://ip-address:2222
• https://server-hostname:2222

نصب دایرکت ادمین کرک شده

بسیاری از افراد به دلایل مختلف از جمله هزینه رایگان ترجیح می دهند از پنل های کنترل پوچ و خراب استفاده کنند. فراموش نکنید که جدا از این که ممکن است با گزارش IP در وب سایت رسمی دایرکت ادمین وب سایت خود مشکل داشته باشید، امنیت سرور نیز تحت تأثیر حملات ربات ها و هکرها قرار می گیرد. بعلاوه، فرم کرک شده دایرکت ادمین به گونه ای است که قسمت هایی از آن غیرفعال شده و کار نمی کند. به همین دلیل باگ آن باعث می شود سرور پس از مدتی از کار بیفتد. از طرفی هزینه ای که برای لایسنس دایرکت ادمین می پردازید در دراز مدت مفید بوده و امنیت کنترل پنل شما نیز حفظ خواهد شد.

نتیجه

نصب دایرکت ادمین در لینوکس یا ویندوز امکان دسترسی به خدمات هاست و مدیریت وب سایت را در محیطی با کاربری آسان فراهم می کند. در این مقاله از پارس پاک بلاگ در مورد نصب پنل دایرکت ادمین بر روی سرور لینوکس در 6 مرحله ساده توضیح دادیم. نصب دایرکت ادمین در اوبونتو یا دبیان یا CentOS نیازمند شرایطی است که در این مقاله در مورد آن صحبت کرده ایم.

اگر در مورد محبوب ترین کنترل پنل بعد از cPanel یعنی دایرکت ادمین سوالی دارید در قسمت نظرات بپرسید. به علاوه، اگر به راهنمایی بیشتری نیاز دارید، کارشناسان ParsePack مشتاقانه منتظر شنیدن نظرات شما هستند. شما می توانید از طریق شماره های موجود در سایت با کارشناسان پارسپک تماس حاصل فرمایید.

کنترل پنل دایرکت ادمین یکی از محبوب ترین کنترل پنل ها بعد از سی پنل است. نصب دایرکت ادمین در لینوکس بسته به نوع توزیع سیستم عامل نیازمند پیش نیازهایی است. اگر از سیستم عامل لینوکس استفاده می کنید و قصد دارید پنل دایرکت ادمین را روی سرور لینوکس نصب کنید، مطالعه این مقاله به شما کمک خواهد کرد.

سوالات متداول

1. پیش نیازهای راه اندازی دایرکت ادمین در لینوکس چیست؟

طبق دستورالعمل وب سایت رسمی دایرکت ادمین، بهتر است از پردازنده ای با حداقل 500 مگاهرتز و 2 گیگابایت حافظه استفاده کنید.

2. منظور از دایرکت ادمین در لینوکس چیست؟

کنترل پنل مبتنی بر یک رابط کاربری گرافیکی است که برای توزیع‌های مختلف لینوکس از جمله Debian و CentOS استفاده می‌شود.

3. چگونه دایرکت ادمین کرک شده را روی لینوکس نصب کنیم؟

با توجه به مسائل امنیتی و فنی نسخه کرک شده یا نال شده دایرکت ادمین، نصب این کنترل پنل بدون مجوز را توصیه نمی کنیم.

مقایسه اوبونتو و دبیان یکی از راه های موثر برای انتخاب بین این دو توزیع مهم سیستم عامل لینوکس است. اگر می خواهید یک سیستم عامل بهینه را بر اساس اهداف و نیازهای خود انتخاب کنید، باید از سیستم عامل های مختلف و ویژگی های آنها آگاه باشید. موضوع این مقاله در وبلاگ پارس پک مقایسه دبیان و اوبونتو است. پس تا آخر با ما باشید.

تفاوت بین دبیان و اوبونتو

دبیان و اوبونتو هر دو توزیع های مهم و شناخته شده سیستم عامل لینوکس هستند که در بسیاری از سرورها و حتی رایانه های شخصی استفاده می شوند. با این حال، این دو توزیع از جهاتی برای استفاده در سرورهای لینوکس یا رایانه های شخصی متفاوت هستند.

1. مقایسه دبیان و اوبونتو از نظر کاربرد

اولین تفاوت بین سیستم عامل دبیان و اوبونتو این است که توزیع دبیان برای استفاده توسط توسعه دهندگان وب حرفه ای طراحی شده است. اگرچه بسیاری از توسعه دهندگان نیز از اوبونتو استفاده می کنند، اما هدف از طراحی این سیستم عامل استفاده از آن در رایانه های شخصی است.

2. مقایسه اوبونتو و دبیان از نظر تعداد به روز رسانی

یکی دیگر از جنبه های تفاوت بین دبیان و اوبونتو به روز رسانی هایی است که برای آنها منتشر شده است. دبیان معمولاً هر چند ماه یک بار یک نسخه پایدار ارائه می دهد که برای به روز رسانی سیستم عامل آن را دانلود و نصب می کنید. اما تعداد آپدیت های منتشر شده برای اوبونتو زیاد است و کاربران این توزیع معمولا باید هر چند هفته یک بار منتظر بروزرسانی جدید این توزیع باشند.

3. مقایسه اوبونتو و دبیان از نظر رابط کاربری

اوبونتو و دبیان از نظر رابط کاربری نیز با یکدیگر متفاوت هستند. دبیان یک رابط کاربری حرفه ای و در عین حال ساده دارد. با این حال، اوبونتو کاربر پسندتر به نظر می رسد. دلیل روشن است؛ زیرا اوبونتو بیشتر برای کاربران عادی طراحی شده است. ناگفته نماند که رابط کاربری دبیان گنوم و رابط کاربری اوبونتو Unity نام دارد.

4. مقایسه دبیان با اوبونتو از نظر مدیریت بسته

هر دو توزیع دبیان و اوبونتو از مدیر بسته APT استفاده می کنند. با استفاده از این مدیریت بسته، می توانید بسته های نرم افزاری خود را نصب، به روز رسانی و حذف کنید.

علاوه بر این، مرکز نرم افزار اوبونتو یک مدیر بسته گرافیکی است که به شما امکان می دهد نرم افزار مورد نیاز خود را از بین صدها برنامه رایگان و پولی موجود در مخازن اوبونتو انتخاب کرده و آن را نصب کنید. شایان ذکر است در این پکیج مدیریتی امکان مشاهده امتیازات داده شده توسط کاربران به نرم افزار وجود دارد.

از سوی دیگر، گنوم دسکتاپ برای توزیع دبیان نیز یک محیط گرافیکی و کاربرپسند به نام مرکز نرم افزار گنوم ارائه می کند، درست مانند مرکز نرم افزار اوبونتو، محیطی را برای یافتن و نصب نرم افزار مورد نیاز شما فراهم می کند.

با همه محبوبیتی که دارند، هر دوی آنها به دلیل استفاده زیاد از منابع سیستم، در بین کاربران حرفه ای لینوکس محبوبیت زیادی ندارند. بهترین گزینه برای هر دوی این ها Gdebi Package Installer است که به شما امکان می دهد فایل هایی با پسوند .deb را با یک رابط گرافیکی نسبتا ساده اما کارآمد نصب کنید.

اوبونتو بهتره یا دبیان؟

پس از یادگیری چند نکته در مورد نحوه مقایسه توزیع های اوبونتو و دبیان، بهتر است به نکاتی اشاره کنید که به شما در تصمیم گیری نهایی برای انتخاب توزیع مناسب کمک می کند. برخی از این نکات عبارتند از:

1. تفاوت بین دبیان و اوبونتو از نظر پایداری

اولین تفاوت بین دبیان و اوبونتو پایداری آنهاست. دبیان همیشه به عنوان یک سیستم عامل ساده و در عین حال پایدار شناخته شده است که استفاده از آن را در سرورهایی که به ثبات زیادی نیاز دارند، توجیه می کند. بنابراین اگر کار شما به گونه ای است که به ثبات زیادی نیاز دارید، استفاده از توزیع دبیان را به شما پیشنهاد می کنیم.

2. تفاوت بین اوبونتو و دبیان از نظر به روز رسانی نرم افزار

نکته مهم دیگر در مورد مقایسه دبیان با اوبونتو این است که دبیان به طور کلی به روز رسانی های محدودی را ارائه می دهد. بنابراین، کاربران این توزیع اغلب باید به صورت دستی نرم افزارهای لازم را به روز کنند.

3. تفاوت بین دبیان و اوبونتو از نظر جذابیت بصری

با توجه به تفاوت بین اوبونتو و دبیان برای کاربران عادی، جذابیت بصری محیطی که استفاده می کنند بسیار مهم است. سیستم عامل اوبونتو با رابط گرافیکی Unity محیطی جذاب را به کاربران خود ارائه می دهد.

مقایسه اوبونتو و دبیان از نظر استفاده در سرورها

امنیت و ثبات قابل توجه سیستم عامل لینوکس، استفاده از آن را در سرورها بسیار محبوب کرده است. مقایسه دبیان و اوبونتو ممکن است تصمیم گیری در مورد نوع سیستم عاملی که روی سرور خود نصب کنید را برای شما آسان تر کند.

اول از همه باید بدانیم که هر دو توزیع اوبونتو و دبیان قابل نصب بر روی سرور هستند و از نظر عملکرد و امنیت راضی کننده هستند. با این حال، به دلیل ویژگی های امنیتی ساختاری، دبیان یکی از بهترین استانداردهای امنیتی را در بین تمام توزیع های لینوکس دارد.

علاوه بر این، اگر ثبات سیستم عامل را به عنوان هدف در نظر بگیریم، دبیان یکی از توزیع‌های پایدار لینوکس است. بنابراین اگر از توزیع دبیان روی سرور خود استفاده کنید، آپ تایم خوبی خواهید داشت.

شایان ذکر است که استفاده از سیستم عامل دبیان نیز ممکن است محدودیت هایی داشته باشد. به عنوان مثال، برخی از نرم افزارها ممکن است روی این توزیع نصب نشوند یا نصب آن بسیار دشوار باشد. به عنوان مثال، نرم افزار Launchpad در میان سایر سیستم های مدیریت پروژه، به طور خاص برای توزیع اوبونتو طراحی شده است و نصب آن بر روی توزیع دبیان احتمالاً کمی دردسر را برای شما به همراه خواهد داشت.

کدام یک برای کاربران خانگی مناسب است؟ دبیان یا اوبونتو؟

سوال دیگری که اغلب هنگام مقایسه اوبونتو و دبیان مطرح می شود این است که کدام یک از این دو توزیع برای کاربران خانگی مناسب تر است؟ در پاسخ به این سوال باید بگوییم که اوبونتو اساساً توزیعی است که بیشتر برای کاربران عادی و غیرحرفه ای مناسب است. زیرا توزیعی است که ظاهر گرافیکی کاربرپسندتری دارد و نرم افزارهای بیشتری را پشتیبانی می کند.

از طرف دیگر، اگر کاربری هستید که با مفاهیم سیستم عامل لینوکس و نحوه نصب و پیکربندی نرم افزار آشنایی کامل دارید، احتمالاً ترجیح می دهید از توزیع دبیان در رایانه شخصی خود استفاده کنید. زیرا به شما انعطاف بیشتری در استفاده تجاری می دهد.

در نهایت، باید این واقعیت را نیز در نظر بگیرید که انتخاب هر سیستم عامل و توزیعی به خیلی بیشتر از نیاز شما بستگی دارد. بنابراین در مرحله اول باید نیاز خود را بدانید و سپس سیستم عامل خود را بر اساس آن انتخاب کنید.

نتیجه

مقایسه اوبونتو و دبیان، دو توزیع پرکاربرد و محبوب لینوکس، می‌تواند کار انتخاب توزیع مناسب را بسیار آسان‌تر کند. به عنوان یک توضیح کلی، باید نیازهای خود را در انتخاب توزیع مناسب لینوکس در نظر بگیرید. داشتن دانش کلی در این زمینه و بررسی تفاوت های دبیان و اوبونتو می تواند راه خوبی برای این انتخاب باشد. در این مقاله از وبلاگ پارس پاک، دبیان و اوبونتو از جنبه های مختلف با هم مقایسه شده اند.

دبیان و اوبونتو توزیع هایی از سیستم عامل های لینوکس هستند که بدون شک نیازهای کاربران خانگی و کاربران حرفه ای را برآورده می کنند. اما ابتدا باید تفاوت این دو را بدانید.

سوالات متداول

1. در مقایسه اوبونتو و دبیان چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟

اگر می خواهید تفاوت های بین دبیان و اوبونتو را بررسی کنید، باید روی عملکردی که از سیستم عامل انتظار دارید تمرکز کنید. به عنوان مثال، انتظارات یک کاربر معمولی از یک سیستم عامل کاملاً متفاوت از انتظارات یک کاربر حرفه ای است. پس از این مرحله باید به ویژگی های هر یک از این دو توزیع توجه کنید و سیستم عامل مناسب خود را انتخاب کنید.

2. توزیع دبیان امن تر است یا اوبونتو؟

به طور کلی، همه توزیع های لینوکس بسیار امن هستند. با این حال، در بین توزیع های لینوکس، این دبیان است که بهترین استانداردهای امنیتی را دارد.

3. کدام توزیع اوبونتو و دبیان برای استفاده در سرور مناسب تر است؟

اگر ثبات و امنیت تنها معیار انتخاب توزیع مناسب برای سرور باشد، دبیان انتخاب ما خواهد بود. با این حال، اگر می خواهید نرم افزاری را روی سرور نصب کنید که به طور خاص برای اوبونتو ارائه شده است یا اگر فقط به استفاده از سیستم عامل فکر می کنید، اوبونتو پیشنهاد بهتری برای شما خواهد بود.

4. آیا استفاده از دبیان و اوبونتو رایگان است؟

بله، هر دو توزیع در پروژه های متن باز تعریف شده اند. به عبارت دیگر، می توانید از هر دوی این توزیع ها به صورت رایگان استفاده کنید.

هیچ بازیابی سیستمی به طور مستقیم در لینوکس وجود ندارد. در واقع، هیچ گزینه ای برای پشتیبان گیری در میان گزینه های مختلف منو در سیستم عامل لینوکس پیدا نمی کنید. آیا این بدان معنی است که ما باید انتظار داشته باشیم که داده های خود را از دست بدهیم؟

پاسخ این سوال منفی است! لینوکس به عنوان یک سیستم عامل متن باز، ابزارها و برنامه های مختلفی دارد که می تواند برای نیازهای مختلف کاربران مورد استفاده قرار گیرد. برخی از این ابزارها نرم افزار بازیابی سیستم لینوکس هستند.

در این مقاله در وبلاگ پارس پک قصد داریم روش های بازیابی سیستم در لینوکس را بررسی کرده و نرم افزارهای پشتیبان گیری از سرورهای لینوکس از جمله Snapshot Preparation Tools، TAR، CPIO، DD و SCP را معرفی کنیم. پس تا پایان مقاله با ما همراه باشید.

آموزش بازیابی سیستم در لینوکس

سرورها معمولاً برای ذخیره اطلاعات مهم استفاده می شوند. به همین دلیل، پشتیبان گیری از این اطلاعات را نباید دست کم گرفت. در کنار مزایای آن، اگر لینوکس را به عنوان سیستم عامل سرور خود انتخاب کنید، احتمالا با مشکلاتی نیز مواجه خواهید شد. یکی از این مشکلات عدم وجود System Restore در لینوکس است. بنابراین کاربران لینوکس با استفاده از ابزارهای خارجی سعی در حل این مشکل دارند. در ادامه نحوه انجام بازیابی سیستم در لینوکس را می آموزیم و ده روش و ابزار متداول برای بازیابی سیستم در لینوکس را بررسی می کنیم.

آموزش بازیابی سیستم لینوکس

1. قیر

نرم افزار TAR برای فشرده سازی و آرشیو فایل ها استفاده می شود. همچنین این ابزار به کاربر کمک می کند تا چندین فایل را ادغام کرده و در فضای کمتری ذخیره کند. برخی از گزینه هایی که TAR در اختیار کاربر قرار می دهد عبارتند از:

بازیابی سیستم در لینوکس با استفاده از TAR

نسخه های پشتیبان تهیه شده با TAR در قالب های tar، gzip و bzip هستند. برای بازیابی سیستم در لینوکس دستور زیر را اجرا کنید:

پشتیبان ایجاد کنید

# tar -cvf backup_name.tar /home/user

ایجاد نسخه پشتیبان به عنوان tar.gz

# tar -cvfz backup_name.tar.gz /home/user

حذف فایل های پشتیبان از یکدیگر

# tar --exclude file.txt --exclude file.sh -cvfz backup_name.tar.gz

استخراج محتوا از نسخه پشتیبان

# tar -xvfz backup_name.tar.gz /backup/directory/file.txt

آرشیو فایل های پشتیبان با فرمت gzip بر روی سرور

sudo tar –cvpzf backup_name.tar.gz –exclude=/home/server/backup.tar.gz –one-file-system

برای بازیابی اطلاعات پشتیبان‌گیری شده از سرور لینوکس، به سادگی از دستور زیر استفاده کنید:

# tar -xvpf /media/your_harddisk/backup.tar.gz

شیفت زمانی 2

اگر قصد دارید از اوبونتو بک آپ بگیرید، یکی از رایج ترین گزینه ها احتمالاً ابزار TimeShift است. این ابزار برای System Restore در لینوکس ساخته شده است و مشابه System Restore در ویندوز است. یکی از ویژگی های خوب TimeShift رابط کاربری ساده آن است.

بازیابی سیستم در لینوکس از طریق این نرم افزار با گرفتن عکس از فایل ها و اطلاعات موجود انجام می شود. اما چگونه؟ قبل از هر چیز دیگری، باید TimeShift را نصب کرده باشید. برای نصب آن در اوبونتو از این دستور استفاده کنید:

sudo apt-add-repository ppa:teejee2008/ppa
sudo apt-get update
sudo apt-get install timeshift

همچنین برای نصب Timeshift بر روی توزیع‌های لینوکس غیر از فدورا، CentOS، RHEL و اوبونتو، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo dnf install timeshift

پس از نصب و اجرا، نرم افزار شروع به جستجوی فایل ها و دایرکتوری های سیستم می کند. این فرایند ممکن است چند دقیقه طول بکشد. پس از اتمام مراحل جستجو می توانید با کلیک بر روی گزینه Backup از فایل های موجود نسخه پشتیبان تهیه کنید. برای بازیابی اطلاعات پشتیبان از گزینه Restore استفاده کنید. اسنپ ​​شات های ایجاد شده با TimeShift در مسیر /timeshift/snapshots و به ترتیب تاریخ پشتیبان ذخیره می شوند.

یکی از ویژگی های مفید این ابزار، پشتیبان گیری خودکار از اوبونتو و سایر توزیع های لینوکس است. برای فعال کردن آن به قسمت تنظیمات رفته و بازه زمانی مورد نظر را برای تولید خودکار عکس فوری (بازه هایی مانند روزانه، هفتگی و ماهانه) تنظیم کنید. همچنین می توانید در زمان دلخواه خود به صورت دستی یک عکس فوری بگیرید. با تنظیم زمان بندی برای این نرم افزار می توانید به صورت خودکار عکس های قدیمی قدیمی را نیز حذف کنید. ویژگی دیگر امکان انتخاب و سفارشی سازی فایل ها و دایرکتوری هایی است که قرار است از آنها بک آپ گرفته شود. این از طریق گزینه های پیشرفته در دسترس است.

آموزش بازیابی سیستم در لینوکس

برا 3

Bera یک نرم افزار بازیابی سیستم در لینوکس است. این ابزار به دلیل دقت، سرعت، امنیت و قابلیت شخصی سازی اطلاعاتی که باید پشتیبان گیری شود، انتخاب بسیار مناسبی است. با کمک Bera می توانید فایل ها و پوشه ها را برای پشتیبان گیری انتخاب کنید و داده های پشتیبان را از یک سرور به سرور دیگر منتقل کنید و آنها را بازیابی کنید. شایان ذکر است که Bera از SSH برای انتقال امن داده ها بین دو سرور استفاده می کند. به همین دلیل ممکن است این نرم افزار بهترین گزینه برای System Restore در لینوکس باشد.

CPIO.4

Cpio دستگاهی است که برای ذخیره سازی داده ها استفاده می شود. همچنین با کمک آن می توانید فایل های آرشیو را کپی و به فضای دیگری انتقال دهید. برای ایجاد نسخه پشتیبان با کمک cpio کافیست دستور زیر را اجرا کنید:

#ls  file *  /cpio  -acvf  >/root/backup.cpio

علاوه بر این، برای مشاهده محتویات فایل آرشیو، می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

#cpio -it </root/backup.cpio
#cpio -it -I /root/backup .cpio

در نهایت برای بازیابی اطلاعات پشتیبان این دستور را اجرا کنید:

#cpio  -icuvd  </root/backup.cpio

بازگشت به زمان 5

یکی دیگر از ابزارهای مفید برای بازیابی سیستم در لینوکس، به ویژه برای پشتیبان گیری از اوبونتو، Back in Time است. در واقع، با Back in Time می‌توانید از داده‌های خود (به صورت دستی یا با تنظیم پیش‌فرض) عکس‌های فوری بگیرید و آنها را در حافظه‌های خارجی مانند هارد اکسترنال با روش پشتیبان‌گیری ذخیره کنید. سایر مزایای استفاده از بازگشت به زمان عبارتند از:

• فاصله تولید عکس فوری را به صورت دستی یا پیش فرض انتخاب کنید
• تنظیم فاصله زمانی برای حذف خودکار عکس های فوری قدیمی
• برای جلوگیری از حذف خودکار، چند عکس فوری را انتخاب کنید
• ایجاد عکس های فوری فقط در صورت تغییر در فایل های موجود
• امکان پشتیبان گیری از کل سیستم

برای نصب این ابزار کافیست دستور زیر را اجرا کنید:

sudo add-apt-repository ppa:bit-team/stable
sudo apt-get update
sudo apt-get install backintime-qt4

rsnapshot 6

اگر به دنبال ابزاری برای بازیابی سیستم در لینوکس هستید، Rupshot گزینه خوبی است. این ابزار تقریباً روی تمام توزیع‌های لینوکس کار می‌کند و به کاربر کمک می‌کند تا از داده‌های خود یک عکس فوری بگیرد. برای نصب آن باید دستور زیر را اجرا کنید:

rsnapshot configtest
rsnapshot -t hourly

ابهام 7

Obname یکی دیگر از ابزارهای بازیابی سیستم همه در یک برای لینوکس است. پس از نصب، این ابزار یک نسخه پشتیبان کامل از اطلاعات شما ایجاد می کند و سپس با کمک Snapshot سعی می کند این اطلاعات را تکمیل کند و داده های تغییر یافته را به محتوای قبلی اضافه می کند. یکی دیگر از ویژگی های این ابزار امکان ذخیره داده ها از نسخه های پشتیبان بر روی سرور شما یا سرور راه دور دیگر است.

8.DD (مخفف Disc to Disc)

این روش به شما کمک می کند تا یک نسخه پشتیبان از اطلاعات را در یک قسمت در قسمت دیگر نگه دارید. برای این کار کافی است آموزش بازیابی سیستم در لینوکس را دنبال کنید:

#dd   if=source_partition  of=destination_partition

در این دستور if مکان اصلی ذخیره سازی داده ها و of خواهد بود مقصد ذخیره سازی داده های پشتیبان. در نهایت برای بازیابی اطلاعات از یک قسمت به قسمت خالی دیگر از این دستور استفاده کنید:

#dd   if=destination_partition of=another_empty_partition

SCP 9. (مخفف کپی امن)

SCP برای کپی داده ها از یک سیستم لینوکس یا یونیکس به سیستم دیگر و برای انتقال داده ها بین دو میزبان راه دور استفاده می شود. سایر ویژگی های SCP عبارتند از:

• کپی کردن فایل های دستگاه در همان دستگاه
• اطلاعات را از دستگاه محلی به دستگاه راه دور و بالعکس کپی کنید
• کپی داده ها بین دو سرور راه دور

البته، شما باید مجوز کار با SCP را داشته باشید. گرفتار:

• اجازه کپی فایل ها در سیستم مقصد
• دسترسی و نگهداری حساب کاربری در سیستم مقصد
• دسترسی به سیستم مبدا و اجازه فعالیت در سیستم مقصد

پس از بررسی و اطمینان از وجود این مجوزها، می توانید شروع به بازیابی سیستم در لینوکس کنید. برای کپی فایل ها از سرور محلی به سرور راه دور، از دستور زیر استفاده کنید:

#scp filename [email protected]:/root

اگر می خواهید داده ها را از یک سرور راه دور به یک سرور محلی کپی کنید، این دستور برای شما مفید خواهد بود:

#scp  [email protected]:/root/backup*

علاوه بر این، برای کپی کردن دایرکتوری، از این دستور استفاده کنید:

#scp –r directory [email protected]: /root

برای بهبود عملکرد، می توانید از Blowfish یا ArcForce برای رمزگذاری استفاده کنید. دستور انجام این کار این است:

#scp   -c  blowfish filename  [email protected]:

در نهایت از دستور زیر برای تنظیم شماره پورت استفاده کنید:

#scp -p  xxxx   backup_file  [email protected]:/tmp

حال اگر می خواهید System Restore و Restore را در لینوکس انجام دهید باید از نرم افزار TimeShift استفاده کنید. پس از نصب و اجرا، می توانید اطلاعات را از قسمت Restore بازیابی کنید.

Chronopet 10

Chronopet یکی دیگر از ابزارهای بازیابی سیستم در لینوکس است که برای پشتیبان گیری از اوبونتو نیز مناسب است. این ابزار ترکیبی از روش های اسنپ شات و پشتیبان گیری است که در هر دو توزیع فدورا و دبیان کار می کند. عملکرد این ابزار شبیه به Back in Time است و با کمک آن می توانید اسنپ شات ایجاد شده را در حافظه خارجی ذخیره کنید.

برای بازیابی اطلاعات کافی است به محل ذخیره snapshot مراجعه کرده و فایل مورد نظر را بازیابی کنید. نکته مهم در مورد این ابزار رابط کاربری بسیار ساده آن است. فراموش نکنید که Chronopet ابزار چندان مناسبی برای بازیابی کل سیستم نیست. بنابراین، از آن برای پشتیبان گیری از فایل ها استفاده کنید.

نتیجه

بازیابی سیستم در لینوکس یکی از دغدغه های اصلی کاربران این سیستم عامل است. زیرا هیچ راه مستقیمی برای بک آپ گرفتن از سرور لینوکس وجود ندارد و در عوض باید از ابزارها و نرم افزارهای مختلف استفاده کنید. نحوه کار این دستگاه ها نیز متفاوت است. برخی از آنها به پشتیبان گیری کمک می کنند و برخی از آنها عکس های فوری از داده های مورد نظر ارائه می دهند و آخرین مورد ترکیبی است.

در این مقاله از وبلاگ پارس پک سعی کردیم ده مورد از بهترین و ساده ترین روش های تهیه نسخه پشتیبان از لینوکس را ارائه کنیم و نحوه کار با هر کدام را به اختصار آموزش دهیم. امیدواریم این مقاله برای شما مفید باشد. در صورت داشتن هرگونه سوال یا ابهامی در مورد این موضوع، آن را در قسمت نظرات بپرسید تا کارشناسان ما در اسرع وقت به شما پاسخ دهند.

سوالات متداول

1. در فرآیند کار با تجهیزات DD منابع If و K چیست؟

اگر مکان اصلی ذخیره سازی داده است و از مقصد ذخیره سازی داده های پشتیبان است.

2. بهترین ابزارهای عکس فوری برای لینوکس کدامند؟

• تغییر زمان
• به عقب در زمان
• عکس فوری
• obname (ترکیبی از پشتیبان گیری و عکس فوری)
• chronopete

3. برای پشتیبان گیری و انتقال امن اطلاعات بین دو سرور از چه نرم افزاری در لینوکس استفاده کنیم؟

با کمک Bera می‌توانید فایل‌ها و پوشه‌هایی را برای تهیه نسخه پشتیبان و انتقال داده‌های پشتیبان از یک سرور به سرور دیگر و بازیابی آنها انتخاب کنید. Bera از SSH برای انتقال امن داده ها بین دو سرور استفاده می کند.

دستور tail در لینوکس یکی از احکام عملی و مهم به شمار می رود. دستور tail ده خط آخر فایل را به شما نشان می دهد. برای مثال، فرض کنید می خواهید خروجی یک فایل طولانی را مشاهده کنید. با این دستور می توانید تعداد مشخصی از خطوط یا بایت های هر فایل را مشاهده کنید. در دستور tail مانند دستور head در لینوکس، تعداد کلمات بر اساس حروف الفبا مرتب می شود. همانطور که فرمان head ده خط اول فایل را به شما نشان می دهد، دستور tail ده خط آخر فایل را به شما نشان می دهد. در این مقاله وبلاگ پارس پک با نحوه استفاده از دستور tail آشنا می شویم. با مطالعه این مقاله می توانید تعداد خطوط یا تعداد بایت های یک فایل و تغییرات آن را به صورت یک لحظه مشاهده کنید.

مقدمه ای بر دستور tail در لینوکس

به طور پیش فرض، دستور tail ده خط آخر فایل را به شما نشان می دهد. بنابراین، می توان از آن برای مشاهده، نظارت و تجزیه و تحلیل فایل های طولانی استفاده کرد. نحو یا ساختار دستور tail به شرح زیر است:

tail [OPTION] [FILE]

در دستور دم لینوکس، گزینه ها به گزینه های فرمانی که درخواست می کنید اشاره می کنند. به عنوان مثال نمایش پنجاه خط آخر و تعداد بایت ها و نمایش چندین فایل که در ادامه مقاله توضیح خواهیم داد. [OPTION] اعتقاد بر این است. معنی [FILE] همچنین نام فایلی است که می خواهید خروجی آن را ببینید.

در این دستور با قرار دادن دو کلمه Option و File در داخل براکت ها [] یعنی اختیاری است. این بدان معنی است که شما می توانید از این دستور بدون هیچ گزینه ای و فقط با نام فایل استفاده کنید:

tail filename.txt

بنابراین، بدون تنظیم هیچ گزینه ای، دستور tail ده خط آخر فایل نام فایل را به شما نشان می دهد.

با دستور دم آشنا شوید

آموزش استفاده از دستور Tail در لینوکس

همانطور که گفته شد، دستور tail در لینوکس برای نمایش آخرین خطوط یک فایل متنی استفاده می شود. همچنین، می‌توانید تعداد خطوط مورد نظر را با استفاده از پارامتر «-n» تعیین کنید. در ادامه به کاربردهای مختلف این سکانس اشاره شده است.

فرمان نمایش ده خط آخر فایل با دستور دم

برای نمایش ده خط آخر یک فایل کافی است نام فایل را بعد از دستور tail قرار دهید:

tail /var/log/auth.log

با این دستور ده خط آخر فایل /var/log/auth.log به عنوان خروجی نشان داده می شود.

دستور تنظیم تعداد خطوط فایل برای نمایش با دستور tail

اگر می خواهید در انتهای فایل بیش از ده خط مشاهده کنید، می توانید به جای n-value در دستور زیر تعداد خطوط مورد نظر را وارد کنید. مثلا:

Tail -n15 filename

در این دستور پانزده خط آخر نام فایل نمایش داده می شود. اگر n- فاصله بین و 15 باشد، نتیجه یکسانی خواهد داشت. در نتیجه، نوشتن بدون فاصله ضروری نیست:

Tail -n 15 filename

برای ساده کردن دستور، حتی نیازی به استفاده از n نیست. یعنی می توانید همان نتیجه دستور اول را در این قسمت بدون تایپ n ببینید. در واقع، تعیین تعدادی خط با یک فاصله از دستور tail همان نتیجه اولیه را خواهد داشت:

Tail -15 filename

دستور محدود کردن تعداد بایت های نمایش داده شده با دستور tail

با دستور tail می توانید تعداد بایت های مورد نظر خود را مشاهده کنید. هر هشت بیت یک بایت است و نشان دهنده تعدادی کاراکتر است. یعنی به جای نمایش تعداد خطوط، می توانید تعداد بایت های انتهای فایل را در خروجی مشاهده کنید. این کار با استفاده از OPTION -c و تعداد مشخص شده بایت انجام می شود. به عنوان مثال، برای مشاهده پنج بایت آخر یک فایل Parsepack، از دستور زیر استفاده می کنیم:

Tail -c 5 parspack

هنگامی که tail تعداد بایت های فایل را می شمارد، خطوط زیر (کاراکترهای نامرئی) را نیز با یک بایت می شمارد. n| به عنوان مثال، اگر سه خط جدید در انتهای یک فایل بدون ترتیب وجود داشته باشد، tail این را به عنوان سه کاراکتر به همراه سایر کاراکترها تشخیص می دهد. در مثال زیر، خروجی زیر 24 بایت (نویسه) از فایل Parsepack را نشان می دهد:

Tail -c 24 parspack

Abcdefghi

Jklmnopq's

Tuv

علاوه بر این، با اضافه کردن پسوند b بعد از -c، می توانید تعداد بایت ها را در مقدار مشخص شده ضرب کنید. بنابراین، با اضافه کردن کاراکترهای زیر، تعداد بایت ها در یک مقدار ثابت ضرب می شود:

• حرف b را اضافه کنید:بایت × 512
• اضافه کردن حرف k: بایت × 1024
• حرف m را اضافه کنید: بایت × 1048576

به عنوان مثال، دستور زیر پنج بایت آخر یک فایل Parsepack را در مقدار k که برابر با 1024 است ضرب می کند:

Tail -c5k parspack

مقالات مهم

توجه داشته باشید که c- نمی تواند مانند n- can حذف شود. زیرا به طور پیش فرض تعداد مشخصی از بایت ها وجود ندارد. بنابراین، اگر مانند دستور n گزینه c را برای مشاهده تعداد بایت ها وارد نکنید، دستور tail آن را به عنوان n و یک عدد صحیح تشخیص می دهد. به این معنی که اگر از دستور tail برای نمایش تعدادی بایت به یکی از روش های زیر استفاده کنید، مانند نمایش تعدادی N خط، با پیغام خطا مواجه خواهید شد:

Tail -c parspack

Tail - 15 parspack

دستور نمایش چندین فایل با دستور tail

اگر بیش از یک ورودی را در دم وارد کنید، این دستور ده خط آخر هر فایل را نمایش می دهد. هر مجموعه از خطوط نمایش داده شده با نام فایل شروع می شود و با فاصله از فایل بعدی ظاهر می شود. به عنوان مثال، ده خط آخر دو فایل پارسک و مگ را بررسی می کنیم. بدین ترتیب دستوری به شرح زیر خواهیم داشت:

Tail parspack mag

⇒parspack 

Abcdef

Bbcde

Cbcd

Dbcd

Ecd

Fd

G

Froe

For

Dho

⇒mag

Qwerty

Qejhf

Jfhfhyf

Hfhfhj

Hfhfh

Iir8

Jjnd

Kkod

Jjji

Jjjpij

همچنین اگر نمی خواهید نام فایل بین دستورات نمایش داده شود، می توانید از گزینه q- برای دریافت فایل خروجی به صورت زیر استفاده کنید. در نتیجه وقتی فایل های زیادی دارید، گزینه q در استفاده از دستور tail باعث می شود نام فایل ها نمایش داده نشود:

Tail -q parspack mag

Abcdef

Bbcde

Cbcd

Dbcd

Ecd

Fd

G

Froe

For

Dho

(بدون نمایش نام فایل بعدی)

Qwerty

Qejhf

Jfhfhyf

Hfhfhj

Hfhfh

Iir8

Jjnd

Kkod

Jjji

Jjjpij

دستور مشاهده فایل با دستور tail تعویض می شود

با استفاده از گزینه f به دستور tail، می توانید آخرین تغییرات یک فایل را مشاهده کنید. به عنوان مثال، این گزینه زمانی استفاده می شود که می خواهید یک گزارش فوری از تغییرات ایجاد شده در یک فایل دریافت کنید. برای مثال، می‌توانید تغییرات ایجاد شده و به‌روزرسانی‌های یک فایل Parsepack را با دستور زیر نظارت کنید:

Tail -f parspack

اگر می خواهید دستور را هنگام مشاهده فایل متوقف کنید، از کلیدهای ترکیبی ctrl+c استفاده کنید. همچنین می توانید از گزینه F- برای ادامه نظارت بر تغییرات فایل استفاده کنید. با این کار دستور tail فایل را دوباره باز می کند.

آموزش دستور tail در لینوکس

نحوه استفاده از دستور tail با pip

خروجی دستورات دیگر را می توان به ورودی فرمان دم وارد کرد. به عنوان مثال، دستور زیر به صورت پیش فرض خروجی از دستور IS ارسال می کند. دستور IS نام فایل ها و دایرکتوری ها را در قالب یک لیست به دستور tail ارسال می کند. در نهایت، خروجی را با ترکیب دو دستور در صفحه نمایش می دهد. ترتیب به شرح زیر است:

IS | Tail

علاوه بر این، می توانید این خروجی را به یک فایل هدایت کنید. به عنوان مثال، در دستور زیر خروجی را به فایل last_parspack منتقل کردیم:

IS | Tail >> last_parspack

به عنوان یک مثال دقیق تر، خروجی دستور IS با دستور tail لوله می شود تا فقط 5 فایل آخر را با طولانی ترین زمان اجرا نشان دهد:

IS -t parspack | tail -n 5

login.defs

request-key.conf

libao.conf

mime.types

pcmcia

نحوه فیلتر کردن دستور tail با استفاده از دستور grep

در این قسمت می توانید با ترکیب دستورات tail و grep خروجی دقیق تری دریافت کنید. به عنوان مثال، دستور زیر ده خط آخر فایل را در دم می شمارد و فقط آنهایی را نشان می دهد که حاوی آدرس IP 192.168.1.10 هستند:

Tail parspack | grep 192.168.1.10

همانطور که می بینید، دستور tail را می توان به همراه دستورات دیگر از خط عمودی | استفاده کرد بین دو دستور استفاده می شود.

نتیجه

یاد بگیرید که استفاده کنید دستور tail در لینوکسبه سادگی آب خوردن است. با اجرای دستوراتی که در این مقاله بررسی کرده ایم می توانید به راحتی از دستور tail استفاده کنید. همچنین با جایگزین کردن علامت – با علامت + در گزینه های دستور tail می توانید از ابتدای فایل شمارش کنید. به عنوان مثال، دستور زیر از خط هفتم یک فایل Parsepack شروع می شود و خطوط را تا انتهای فایل نمایش می دهد:

Tail +7 parspack

در جدول بالا تغییراتی را که می توانید با دستور tail در لینوکس انجام دهید را فهرست کرده ایم. به طور کلی، دستور tail به شما امکان می دهد آخرین تغییرات ورودی و فایل را در خروجی مشاهده کنید.

دستور tail در لینوکس اجازه می دهد تا به راحتی تغییرات را بررسی کرده و آخرین خطوط یک فایل را مشاهده کنید. از آنجایی که گزارش گیری از یک فایل طولانی فرآیندی دشوار و زمان بر است، با دستور tail در لینوکس آسان تر خواهد بود.

چه گزینه های دیگری را در مورد استفاده از دستور tail می شناسید که در این مقاله به آنها نپرداخته ایم؟ به اشتراک بگذارید لطفا همچنین اگر سوال یا ابهامی دارید از طریق نظرات مطرح کنید تا کارشناسان پارس پک در اسرع وقت با شما تماس بگیرند.

سوالات متداول

1. دستور tail در لینوکس چیست؟

با این دستور می توانید تغییرات ده خط آخر فایل ورودی را به صورت پیش فرض مشاهده کنید.

2. چگونه از دستور tail برای چندین فایل به طور همزمان استفاده کنیم؟

با وارد کردن نام دو فایل بعد از دستور tail، می توانید ده خط آخر هر دو فایل را با نمایش نام فایل ها در ابتدای هر مجموعه از خطوط مشاهده کنید.

3. تفاوت دستور tail و head در لینوکس چیست؟

دستور head در لینوکس ده خط اول فایل و دستور tail در لینوکس ده خط آخر فایل را نمایش می دهد.

نرم افزار متن باز برای لینوکس نرم افزاری است که کد آن به صورت رایگان در دسترس همه کاربران است. اگر یک توسعه دهنده یا برنامه نویس حرفه ای هستید، می توانید به راحتی کد را ویرایش کنید و نسخه را مطابق با نیاز خود منتشر کنید. در نتیجه نیازی به پرداخت لایسنس برای این نوع نرم افزارها ندارید. در این مقاله وبلاگ پارس پاک شما را با 15 نرم افزار متن باز لینوکس آشنا می کنیم.

1. نرم افزار ویرایشگر Atom; یکی از نرم افزارهای کارآمد ویرایش متن

در لیست نرم افزارهای متن باز لینوکس، ویرایشگر Atom یکی از نرم افزارهای برتر برای توسعه دهندگان وب سایت است. در این نرم افزار به راحتی می توانید از بین هزاران بسته متن باز با امکانات مختلف، هر بسته ای که می خواهید بسازید. این بدان معنی است که شما می توانید بسته ها را از داخل خود نرم افزار نصب یا جستجو کنید. به علاوه، ویرایشگر Atom به شما امکان می دهد از داخل فضای خود با Git و GitHub کار کنید. علاوه بر این، سرعت برنامه نویسی را با ویژگی قالب کد افزایش می دهد. در این سرویس، ویژگی cross-platform به شما امکان می دهد نه تنها در لینوکس، بلکه در سیستم عامل های ویندوز و مک نیز کدنویسی کنید.

نرم افزار ویرایشگر اتم

2.نرم افزار ForwardCloud; نرم افزار کاربردی و ایمن برای ذخیره اطلاعات کاربر

این نرم افزار با توجه به قابلیت های امنیتی خاص خود به عنوان مکانی امن برای حفظ امنیت اطلاعات کاربران شناخته می شود. به کمک برنامه های موجود در اپلیکیشن NextCloud می توان یک محیط امنیتی قدرتمند در آن ایجاد کرد که امنیت اطلاعات کاربران را تضمین می کند. نکته مهم دیگر این است که Nextcloud Software راه حلی امن برای دسترسی به فایل ها و اسناد با فضای ابری خود طراحی کرده است.

3. نرم افزار Celestia; نرم افزار شبیه ساز کهکشان ها و اجرام فضایی جذاب

این محصول جذاب و قدرتمند برای علاقه مندان به دنیای نجوم مفید خواهد بود. با کمک Celestia می توانید محیط فضای سه بعدی را در زمان واقعی کاوش کنید و از زیبایی اجرام کیهانی لذت ببرید. همچنین در محیط زیبا و کاربر پسند این نرم افزار می توانید به اطلاعات پایگاه های نجوم دنیا دسترسی داشته باشید.

4. نرم افزار FreeRDP; اجرای رایگان از راه دور دسکتاپ برای ویندوز

اگر قصد دارید سرور ویندوز را از طریق برنامه دسکتاپ راه دور مدیریت کنید، سرویس FreeRDP به شما کمک می کند تا آن را به صورت رایگان بر روی سیستم خود اجرا کنید. شایان ذکر است که این سرویس دارای لایسنس آپاچی بوده و آخرین نسخه آن نسخه 2.9.0 می باشد که به تازگی منتشر شده است.

5. نرم افزار Flyspray; ردیابی باگ در سیستم عامل

اگر به دنبال راه حلی مطمئن برای عیب یابی و مدیریت پروژه هستید، نرم افزار Flyspray به شما کمک خواهد کرد. نرم افزار Flyspray نیز برای عیب یابی و عیب یابی ArchLinux استفاده می شود و از سرورهای پایگاه داده با MySQL پشتیبانی می کند. نیازی به گفتن نیست که این ابزار مبتنی بر وب نیز توسط آپاچی ارائه شده است.

6. نرم افزار GNUCH; نرم افزار حسابداری و مدیریت مالی که برای امور شخصی مناسب است

برای مدیریت امور مالی افراد یا مشاغل کوچک، نرم افزار GNUCash یک گزینه کاربردی است. این نرم افزار رایگان گزارش کاملی از مدیریت مالی، حساب های بانکی، هزینه ها و درآمد را در اختیار شما قرار می دهد. رابط کاربر پسند نرم افزار مذکور این امکان را به شما می دهد تا با ثبت رسید یا پرداخت، درآمد و هزینه و حساب را تعریف کرده و داده ها را وارد کنید. از دیگر ویژگی های این نرم افزار حسابداری امکان گزارش دهی کامل به صورت نمودار یا جداول می باشد. بسته به امکانات و کاربردهای نرم افزار، گزینه مناسبی برای امور شخصی و مشاغل کوچک خواهد بود.

7. نرم افزار منطقی DOC; یکی از نرم افزارهای قدرتمند مدیریت فایل

این نرم افزار با قابلیت های ابری خود دسترسی به آن را از هر نقطه ای برای شما آسان کرده است. با این نرم افزار می توانید فایل ها و اسناد خود را در فضایی امن و ابری ذخیره کنید. هر دو Enterprise و Community Services به عنوان نسخه های نرم افزار LogicalDOC در دسترس هستند. همچنین امکان استفاده از این نرم افزار به صورت جداگانه بر روی کامپیوتر و یا به صورت اشتراکی به عنوان سرویس نرم افزاری بر روی سرور اختصاصی و kdc وجود دارد. LogicalDOC بهترین انتخاب برای استفاده شخصی یا مشاغل کوچک خواهد بود.

نرم افزار منطقی DOC

8. نرم افزار مخلوط کن. یکی از بهترین نرم افزارهای طراحی سه بعدی

برای علاقه مندان به طراحی و توسعه بازی، ویرایش ویدئو و مدل سازی سه بعدی، Blender یک نرم افزار آشنا و محبوب است. با کمک بلندر می توانید انواع مدل سازی سه بعدی، ویرایش ویدئو، طراحی مجسمه دیجیتال، شبیه سازی سیال و دینامیک را انجام دهید. به غیر از لینوکس، این نرم افزار روی ویندوز و macOS نیز قابل استفاده است.

9. نرم افزار DVD Styler; بهترین نرم افزار برای ساخت منوهای dvd

برای رایت فیلم بر روی DVD به نرم افزار خاصی نیاز دارید. نرم افزار DVDStyler یکی از نرم افزارهای کاربردی است که فیلم های کامپیوتری را به DVD استاندارد تبدیل می کند. مهم ترین تفاوت این نرم افزار با سایر برنامه های ساخت DVD، توانایی آن در طراحی منوهای DVD است. با دانلود نرم افزار متن باز DVDStyler علاوه بر طراحی منو می توانید زیرنویس و فایل های صوتی اضافه کنید و از فایل های ویدئویی در فرمت های مختلف استفاده کنید.

10. نرم افزار OSQuery; یکی از نرم افزارهای تحلیل سیستم عامل

این نرم افزار توسط فیسبوک ارائه شده است و به شما این امکان را می دهد که لیستی از سخت افزارهای مورد استفاده کاربر را در قالب جدول یا موضوع مشابه داده های SQL ارائه دهید. علاوه بر این، با کمک OSQuery می توانید بدون استفاده از API های خاص با سیستم عامل ارتباط برقرار کنید. این ویژگی به ویژه برای توسعه دهندگانی که می خواهند از برنامه ها یا برنامه های خود در برابر نقض های امنیتی محافظت کنند مفید خواهد بود. به غیر از لینوکس، این نرم افزار روی ویندوز، CentOS و macOS نیز قابل استفاده است.

نرم افزار osquery

11. نرم افزار KeePass; محبوب ترین نرم افزار مدیریت رمز عبور

چند بار رمز ورود و نام کاربری خود را فراموش کرده اید؟ این مشکلی است که احتمالاً همه ما حداقل یک بار با آن روبرو شده ایم. نرم افزار KeyPass رمزهای عبور شما را مانند یک طاقچه با استفاده از الگوریتم های رمزگذاری ایمن ذخیره می کند. با دانلود نرم افزار متن باز KeePass تمامی رمزهای عبور خود را در یک فایل خواهید داشت. فقط باید به یاد داشته باشید که فایل را با رمز عبور در کجا ذخیره کرده اید. می توانید فایل را روی فلش مموری یا کارت حافظه ذخیره کنید.

12. نرم افزار PDF Mix Tool; نرم افزار کاربردی برای ویرایش و ادغام فایل های PDF

برای کسانی که قصد دارند چندین فایل PDF را در یک فایل ادغام کنند، نرم افزار PDF Mix Tool گزینه مفیدی خواهد بود. این نرم افزار منبع باز اجازه ادغام یا ویرایش ساده فایل ها یا چرخش صفحه را می دهد. همچنین می توانید از این نرم افزار برای ایجاد کتاب الکترونیکی و حذف یا افزودن صفحات و ویرایش اطلاعات استفاده کنید. لازم به ذکر است که PDF Mix Tool جزو نرم افزارهای قدرتمند ویرایش PDF نیست. اما در ترکیب و ادغام چندین PDF کار خوبی انجام می دهد.

13. نرم افزار Mailspring; یکی از بهترین نرم افزارهای مدیریت ایمیل

وقتی صحبت از مدیریت ایمیل می شود، نرم افزار Mailspring یکی از برنامه هایی است که می توان به آن اعتماد کرد. این یک سرویس نرم افزاری متن باز و چند پلتفرمی است که یک صندوق ورودی واحد برای چندین حساب ایمیل ایجاد می کند.

نکته مهم دیگر این است که Mailspring با تمام سرویس های ایمیل از جمله Gmail، Outlook، iCloud، Office 365 و Yahoo سازگار است. رابط کاربری Mailspring ظاهر بصری جذاب و متنوعی دارد. علاوه بر این، می توانید امضاهای سفارشی را در این نرم افزار ایجاد کنید. علاوه بر این، می توانید از تصاویر و لینک های ویژه برای انتشار در شبکه های اجتماعی استفاده کنید.

14. نرم افزار Todo List را باز کنید. راحت ترین نرم افزار مدیریت پروژه و برنامه

اگر از آن دسته افرادی هستید که همزمان روی چندین پروژه کار می کنید یا با یک دست چندین هندوانه می چینید، نرم افزار OpenTodoList نجات دهنده شما خواهد بود. این یک محیط ساده و کاربر پسند برای مدیریت و سازماندهی پروژه های نرم افزاری فراهم می کند. نرم افزار کتابخانه منبع باز ذکر شده در بالا شامل لیست ها، یادداشت ها و تصاویری است که به صورت محلی در ابر ذخیره خواهید کرد و در هر زمان به آنها دسترسی خواهید داشت. بنابراین، بهره وری شما افزایش می یابد. علاوه بر این، با استفاده از نرم افزار OpenTodoList می توانید اطلاعات خود را با سرویس هایی مانند NextCloud، OwnerCloud و WebDAV همگام سازی کنید.

15. نرم افزار OnlyOffice; محبوب ترین جایگزین رایگان و متن باز برای Office

بسیاری از کاربران لینوکس سالهاست که به دنبال یک نرم افزار کاربردی برای جایگزینی مایکروسافت آفیس هستند. یکی از بهترین جایگزین های آفیس فقط نرم افزار آفیس است. مجموعه ای از این سرویس به نام DOC وجود دارد که یک ویرایشگر دسکتاپ رایگان است. به علاوه، می توانید اطلاعات را بنویسید، ویرایش کنید، ذخیره کنید و به اشتراک بگذارید. به غیر از لینوکس، این سرویس در ویندوز و macOS قابل استفاده است.

فقط با فرمت های docx، xlsxs، pptx، djvu و pdf نرم افزار آفیس سازگار است. در این برنامه به راحتی می توانید فایل های اکسل و csv را باز کنید. این سرویس یکی از ویرایشگرهای آنلاین محبوب برای پلتفرم های به اشتراک گذاری فایل و مدیریت اسناد است که می توانید از آن به عنوان ویرایشگر آنلاین در انواع پلتفرم های مدیریت فایل از جمله Nextcloud، Moodle، WordPress و Seafile استفاده کنید.

فقط نرم افزار آفیس

نتیجه

نرم افزار متن باز لینوکس مانند مواد غذایی خوشمزه است. همانطور که یک آشپز به راحتی می تواند یک غذای خوشمزه با مواد آماده مانند پیاز داغ یا سبزیجات سرخ شده درست کند، نرم افزار متن باز لینوکس نیز یک ماده خام برای توسعه دهندگان و برنامه نویسان است. تا بتوانند این مواد آماده را با هم مخلوط کرده و معجزه دلخواه خود را روی نرم افزار اعمال کنند.

نکته دیگر اینکه نرم افزار متن باز برای لینوکس یک سرویس رایگان است که کد آن به صورت رایگان در اختیار کاربران لینوکس است. این ویژگی به ویژه برای برنامه نویسان و توسعه دهندگان مهم است. زیرا می توانند نرم افزار را بر اساس نیاز خود سفارشی کنند. در این مقاله وبلاگ پارس پاک شما را با 15 نرم افزار متن باز لینوکس آشنا می کنیم.

چه ابزار یا نرم افزارهایی را می شناسید که در این مقاله به آنها اشاره نکرده ایم؟ لطفا در قسمت نظرات ما را مطلع کنید. همچنین در صورت داشتن هرگونه سوال یا ابهامی می توانید با شماره های درج شده در وب سایت تماس بگیرید تا کارشناسان پارس پک در اسرع وقت پاسخگوی شما باشند.

سوالات متداول

1. منظور از نرم افزار متن باز چیست؟

در نرم افزارهای متن باز کد نرم افزار به صورت رایگان و بدون نیاز به مجوز در اختیار کاربر قرار می گیرد.

2. استفاده از نرم افزار متن باز چه مزایایی دارد؟

با کمک این نوع نرم افزار، توسعه دهندگان یا برنامه نویسان می توانند کد را مطابق با نیاز خود دستکاری کرده و نسخه مورد نظر خود را ایجاد کنند.

3. محبوب ترین نرم افزار متن باز لینوکس برای طراحی سه بعدی کدام است؟

محبوب ترین نرم افزار ویرایش ویدیو Blender است.

4. بهترین نرم افزار حسابداری متن باز برای لینوکس کدام است؟

نرم افزار GNUCach بهترین نرم افزار حسابداری و مدیریت مالی برای امور شخصی و کسب و کارهای کوچک در لینوکس است.

نصب محیط گرافیکی در اوبونتو امکان استفاده از سیستم عامل اوبونتو به صورت گرافیکی بر روی سرور را می دهد. سیستم عامل سرور اوبونتو گونه‌ای از استاندارد اوبونتو است که به‌منظور منبع باز و مناسب برای استفاده در شبکه‌ها، سرویس‌ها، دستگاه‌ها و سرورهای اینترنت اشیا طراحی شده است. اما سرور اوبونتو بر خلاف اوبونتو استاندارد پس از نصب رابط گرافیکی ندارد و این موضوع می تواند برای کسانی که تازه وارد این سیستم عامل شده اند و قصد استفاده از آن را دارند به مشکل بزرگی تبدیل شود. خوشبختانه امکان نصب رابط گرافیکی روی این سیستم عامل وجود دارد. در این مقاله از وبلاگ پارس پاک می خواهیم نحوه نصب رابط گرافیکی بر روی این سیستم عامل را برای شما توضیح دهیم; پس تا آخر با ما باشید.

مراحل راه اندازی محیط گرافیکی در اوبونتو

برای نصب رابط کاربری گرافیکی بر روی سرور اوبونتو، ابتدا باید اصول اولیه را آماده کنید و سپس به مراحل اصلی نصب بروید. برای این منظور مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

مرحله 1: اطلاعات بسته را به روز کنید

همیشه پیشنهاد می کنیم قبل از نصب بسته های مورد نیاز، آخرین اطلاعات مربوط به بسته ها را از مخزن جمع آوری کنید. می توانید این کار را انجام دهید و نسخه به روز شده بسته ها را با استفاده از دستور زیر نصب کنید:

sudo apt update
sudo apt upgrade

در تصویر زیر پوسته ترمینال را پس از اجرای دستور گفته شده مشاهده می کنید:

اجرای دستورات به روز رسانی اطلاعات بسته

مرحله 2: محیط دسکتاپ را نصب کنید

محیط دسکتاپ مجموعه ای از اجزای یک رابط گرافیکی است، مانند تصویر زمینه، ابزارک ها، نمادها، منوها و نوار ابزار. همچنین این محیط دارای ابزارهای مفیدی مانند File Explorer و Desktop Search می باشد. در مرحله بعد باید این محیط را راه اندازی کنید.

چندین محیط دسکتاپ برای اوبونتو وجود دارد، از جمله GNOME، KDE Plasma، Xubuntu و Mate-Core. در ادامه تعدادی از این محیط های محبوب دسکتاپ را توضیح خواهیم داد.

1. محیط دسکتاپ Gnome

این محیط به صورت پیش فرض روی اوبونتو استاندارد نصب می شود. استفاده از امکانات این محیط راحت و فضاهای کاری پویا و نمایش کلی از فعالیت های انجام شده در آن کاملا در دسترس است.

2. محیط دسکتاپ پلاسما KDE

KDE Plasma یکی دیگر از محیط های دسکتاپ محبوب برای سیستم عامل اوبونتو است. این محیط طراحی منحصربفردی دارد و با انتخاب آن به هزاران افکت و میانبر دسترسی خواهید داشت که تجربه کاربری فوق العاده ای را برای شما به ارمغان می آورد.

3. Mate-Core Desktop Environment

محبوبیت این محیط دسکتاپ به دلیل ظاهر آن است که می تواند تجربه ای مشابه ویندوز یا MacOS را در اختیار شما قرار دهد. این محیط بسیار سبک وزن است و استفاده از آن می تواند بسیار کاربردی باشد، به خصوص برای سیستم های کم قدرت.

4. محیط دسکتاپ Xubuntu

این محیط هم کاملا سبک و هم پایدار است و می توان آن را با توجه به نیاز شما شخصی سازی کرد. یکی از مزایای محیط دسکتاپ Xubuntu این است که به راحتی می توان از آن با سخت افزارهای قدیمی استفاده کرد.

در جدول زیر، دستورالعمل های نصب هر یک از این محیط های دسکتاپ ارائه شده است:

مرحله 3: Display Manager را نصب کنید

در مرحله بعد باید نمایشگر را برای محیط دسکتاپ خود نصب کنید. ما در اینجا از LightDM برای این منظور استفاده می کنیم. LightDM منبع باز و رایگان است و وزن کم و پشتیبانی از چندین محیط دسکتاپ آن را به یک مدیر نمایشگر محبوب و کارآمد تبدیل کرده است. به همین دلیل، به طور پیش فرض در توزیع های مبتنی بر اوبونتو، مانند Linux Mint و Xubuntu استفاده می شود.

برای نصب LightDM از دستور زیر استفاده کنید:

sudo apt install lightdm

پس از نصب، از شما خواسته می شود تا مدیر پیش فرض دسکتاپ را انتخاب کنید. گزینه LightDM را انتخاب کنید و مراحل را ادامه دهید:

گزینه LightDM را انتخاب کنید

مرحله 4: سرویس Display Manager را راه اندازی کنید

پس از اینکه LightDM با موفقیت نصب شد، باید سرویس آن را فعال کنید. برای این منظور از دستور زیر استفاده کنید:

sudo systemctl start lightdm.service

پس از فعال سازی، باید LightDM را با استفاده از دستور زیر به Service Tools اضافه کنید. این باعث می شود که LightDM هر بار که سیستم بوت می شود به طور خودکار شروع به کار کند:

sudo service lightdm start

اکنون محیط دسکتاپ شما بر روی سرور ظاهر می شود:

اضافه کردن به LightDM for Service Tool

نمایش محیط دسکتاپ روی سرور

به عنوان نکته پایانی، اگر به هر دلیلی تصمیم گرفتید به CLI برگردید، می توانید این کار را با استفاده از مجموعه دستورات زیر انجام دهید:

sudo apt autoremove ubuntu-desktop
sudo systemctl stop lightdm.service
sudo apt autoremove lightdm

نتیجه

نصب رابط کاربری گرافیکی در اوبونتو به شما کمک می کند تا سرور را با رابط کاربری Ubuntu مدیریت کنید. اوبونتو یکی از سیستم عامل های سرور است که برای استفاده در سیستم های سرور و شبکه بسیار محبوب است. اما این سیستم عامل مانند اوبونتو استاندارد رابط گرافیکی ندارد و همین امر کار با این سیستم عامل را به خصوص برای کسانی که تجربه چندانی با دستورات خط فرمان لینوکس ندارند، دشوار می کند. در این مقاله وبلاگ پارس پاک قدم به قدم نحوه راه اندازی رابط گرافیکی بر روی این سیستم عامل را توضیح داده ایم.

سوالات متداول

1. سرور اوبونتو چیست؟

سرور اوبونتو نوعی از اوبونتو استاندارد است که به عنوان یک سیستم عامل بر روی سرورها نصب می شود.

2. آیا امکان استفاده از گنوم در سرور اوبونتو وجود دارد؟

بله، می توانید از گنوم در سیستم عامل سرور اوبونتو استفاده کنید.

3. محیط دسکتاپ چیست؟

محیط دسکتاپ مجموعه ای است شامل کاغذ دیواری، آیکون ها، منوها و نوار ابزار که برای رابط گرافیکی سیستم عامل طراحی شده است.

ONLYOFFICE Docs چیست؟ اگر کاربر لینوکس هستید و معمولاً با فایل‌های PDF سر و کار دارید، برنامه‌های مختلفی برای کار با این نوع فایل‌ها وجود دارد که هر کدام قابلیت‌های خاص خود را دارند. به عنوان مثال، برخی از ابزارها فقط به شما اجازه می دهند فایل های PDF را باز کنید و محتویات فایل را بررسی کنید. اما در برخی ابزارهای دیگر امکان ویرایش PDF وجود دارد و می توانید کارهای زیادی از جمله تایپ متن یا اضافه کردن حاشیه نویسی یا برش صفحات را انجام دهید.

یک راه عملی برای کار با فایل ها در لینوکس استفاده از ONLYOFFICE Docs است. در این مقاله وبلاگ پارس پک نحوه استفاده کامل از این ابزار کاربردی را به شما آموزش می دهیم و همچنین قابلیت های آن را بیان می کنیم. پس تا پایان مقاله با ما همراه باشید.

ONLYOFFICE Docs Tool چیست؟

ONLYOFFICE Docs یک مجموعه خود میزبان و منبع باز مایکروسافت آفیس است که به صورت عمومی در GitHub در دسترس است. این ابزار بر روی چندین پلتفرم قابل نصب بوده و بر روی سرورهای لینوکس قابل استفاده است. می‌توانید با استفاده از پلتفرم‌های ذخیره‌سازی ابری مانند Nextcloud، Owncloud و Seafile، سیستم‌های مدیریت محتوا مانند Confluence یا Alfresco، روش‌های آموزش الکترونیکی مانند Moodle و Chamilo و غیره، یک محیط مشترک ایجاد کنید.

همچنین می توانید با استفاده از API یا WOPI، ONLYOFFICE Docs را در برنامه های وب خود ادغام کنید. مانند هر ابزار آفیس برای لینوکس، در ONLYOFFICE Docs می‌توانید با انواع فایل‌های آفیس از جمله اسناد، صفحات گسترده و ارائه‌ها کار کنید. از جمله ویژگی های مهم این ابزار که معمولا در سایر نرم افزارهای آفیس یافت نمی شود، امکان ایجاد و ویرایش فرم های قابل پر شدن است.

یکی دیگر از ویژگی های مهم ONLYOFFICE Docs سازگاری آن با اسناد Word، صفحات گسترده اکسل و ارائه های پاورپوینت است که آن را به جایگزینی مناسب برای Microsoft Office در لینوکس تبدیل می کند. ناگفته نماند که فرمت های محبوب و مفید دیگری نیز در این برنامه پشتیبانی می شود. ONLYOFFICE Docs همچنین برای همکاری آنلاین محبوب است، جایی که می توانید انواع فرمت های فایل را با افراد دیگر به اشتراک بگذارید و ویرایش کنید. به عبارت دیگر، ONLYOFFICE Docs را می توان مشابه Google Docs برای لینوکس در نظر گرفت. اما با این تفاوت که حریم خصوصی بیشتر حفظ می شود و امنیت پیشرفته تری ارائه می شود.

علاوه بر این، این برنامه دارای مجموعه کاملی از مجوزهای اشتراک گذاری انعطاف پذیر، تاریخچه نسخه و کنترل نسخه، ردیابی تغییرات، مقایسه اسناد، نکات و نظرات کاربران و ارتباط آنلاین است. فایل‌های Doc، یک سرویس دسکتاپ رایگان برای لینوکس، ویندوز و macOS است که می‌تواند بر روی انواع توزیع‌ها نصب و اجرا شود.

ONLYOFFICE Docs چیست و چرا باید از آن استفاده کنیم؟

چرا باید از ONLYOFFICE برای کار با فایل های PDF استفاده کنیم؟

اگرچه ONLYOFFICE Docs بهترین گزینه برای اسناد آفیس است، به روز رسانی های اخیر عملکرد اصلی آن را بهبود بخشیده و اسناد ONLYOFFICE را با فرمت PDF سازگارتر کرده است. در واقع با این ابزار شما یک برنامه چند منظوره خواهید داشت که هم برای فایل های آفیس و هم برای فایل های پی دی اف در لینوکس قابل استفاده است. با نصب و استفاده از این برنامه دیگر نیازی به ابزار مجزا برای کار با فایل های PDF ندارید. با بررسی عملکردهای مختلف ONLYOFFICE، می توانید دلایل استفاده از آن را بهتر درک کنید. انواع توابع این اپلیکیشن عبارتند از:

1. فایل های آفیس را به صورت PDF ذخیره کنید

اولین ویژگی اصلی ONLYOFFICE Docs این است که به شما امکان می دهد انواع فایل های آفیس، از جمله اسناد، صفحات گسترده، ارائه ها و فرم های قابل پرکردن را به صورت فایل های PDF یا PDF/A ذخیره کنید. دو نوع فرمت تقریباً یکسان هستند، با این تفاوت که PDF/A نسخه استاندارد ISO است که برای ذخیره سازی طولانی مدت مناسب تر است. برای استفاده از این ویژگی در ONLYOFFICE Docs، مراحل زیر را دنبال کنید:

• فایل مورد نظر را باز کنید.
• به تب File بروید.
• دانلود به عنوان… یا ذخیره کپی به عنوان… یکی از گزینه ها را انتخاب کنید.
• پس از انتخاب گزینه مورد نظر بر روی آیکون PDF یا PDF/A کلیک کنید.

با انتخاب گزینه Download As… نسخه PDF فایل مورد نظر در کامپیوتر یا لپ تاپ ذخیره می شود. اگر گزینه Save copy as… را انتخاب کنید، یک کپی از فایل PDF ایجاد و در حافظه ذخیره می شود.

2. باز کردن و مشاهده فایل های PDF

یکی از ویژگی های عالی ONLYOFFICE Docs این است که می توانید از آن به عنوان ابزاری برای باز کردن فایل های PDF استفاده کنید. در صفحه اصلی باز شدن فایل، نوار کوچکی در کنار تصویر نمایش داده می شود که در آن صفحات مختلف فایل در اندازه های کوچکتر نگهداری می شوند. با کلیک بر روی هر صفحه کوچکی می توانید آن را باز کنید. در تصویر زیر نحوه نمایش این صفحات را مشاهده می کنید:

علاوه بر این، ONLYOFFICE دارای یک ویجت جداگانه برای دسترسی آسان به محتوای فایل PDF است. اگر می خواهید صفحه خاصی را باز کنید، می توانید شماره صفحه آن را در گوشه پایین سمت چپ وارد کنید. ابزار Select به شما این امکان را می دهد که متن یا بخش های گرافیکی را در یک فایل PDF انتخاب و کپی کنید. ویجت مذکور با علامت «دست» امکان مرور فایل پی دی اف را نیز ارائه می دهد. می توانید این ابزارها را در گوشه پایین سمت راست پیدا کنید. علاوه بر تمام ویژگی های بررسی شده، در ONLYOFFICE می توانید از ویژگی های رایج مانند دانلود و چاپ و تنظیم بزرگنمایی استفاده کنید. ناگفته نماند که می توانید از حالت تاریک برای خواندن فایل های PDF در نور کم یا در شب نیز استفاده کنید.

3. تبدیل فایل PDF به DOCX یا فرمت های دیگر

نسخه 7.1 ONLYOFFICE Docs را می توان به عنوان ابزار تبدیل فایل استفاده کرد. در این نسخه به راحتی می توانید فایل PDF مورد نظر خود را به فرمت های دیگر تبدیل کنید. به عنوان مثال، برای فعال کردن ویرایش، یک فایل PDF را به فرمت DOCX تبدیل کنید. فرمت های دیگری که می توانید PDF را به آن تبدیل کنید عبارتند از: ODT، TXT، DOTX، OTT، RTF، HTML، FB2 و EPUB.

شایان ذکر است امکان تبدیل فایل به فرمت های DOCXF و OFORM نیز وجود دارد. این فرمت ها برای نسخه های آنلاین ONLYOFFICE استفاده می شود. برای دسترسی به ویژگی تبدیل فرمت، مراحل زیر را دنبال کنید:

• در فایل مورد نظر، تب File را باز کنید.
• قالب مورد نظر خود را انتخاب کنید.
• روی Download as یا Save copy as کلیک کنید.

4. تبدیل فایل های پی دی اف به فرم های قابل پر کردن

از دیگر ویژگی های استفاده از ONLYOFFICE Docs می توان به ایجاد فرم های قابل پرکردن از فایل های PDF اشاره کرد. فرم هایی که می توانید در ONLYOFFICE ایجاد کنید مشابه کنترل های محتوای MS Office هستند. اما با این تفاوت که از تنظیمات انعطاف پذیر Adobe Forms استفاده می کنند. این فرم ها دارای بخش های قابل پر کردن هستند که می توان آنها را به صورت آنلاین تکمیل کرد.

فرمت های DOCXF و OFORM معمولا در فرم های ONLYOFFICE استفاده می شوند. فرمت DOCXF برای ایجاد فرم های قابل ویرایش و فرمت OFORM برای ایجاد فرم های آماده که قابل تغییر نیستند استفاده می شود. علاوه بر ایجاد زمینه های تعاملی با قابلیت ورود اطلاعات. در حال حاضر می توانید انواع فرم های زیر را در این ابزار ایجاد کنید:

• فیلد متنی
• جعبه ترکیبی
• لیست های کشویی
• تصاویر
• چک باکس
• دکمه های رادیویی

هر یک از این بخش ها ویژگی ها و قابلیت های خاصی را ارائه می دهند که به راحتی قابل تغییر و شخصی سازی هستند. به عنوان مثال، هنگام ایجاد یک فیلد متنی، می توانید از قابلیت تغییر حاشیه و رنگ پس زمینه، علامت گذاری فیلدها، ایجاد محدودیت برای کاراکترهای قابل وارد کردن در فیلد، ترکیب کاراکترها و … استفاده کنید.

به علاوه، در ONLYOFFICE Docs، می‌توانید یک قالب فرم خالی ایجاد کنید یا یک فایل Word را به یک الگوی قابل ویرایش DOCXF تبدیل کنید. پس از افزودن فیلدهای مورد نیاز و تنظیم آنها، می توانید قالب فرم آماده برای استفاده را به صورت PDF ذخیره کرده و آن را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید یا برای تغییرات بیشتر آن را به فرمت DOCXF تبدیل کنید.

نتیجه

ONLYOFFICE Docs چیست؟ در واقع Online Office نرم افزاری برای مدیریت فایل های PDF در لینوکس است. کار با فایل های PDF در لینوکس و انجام کارهای مختلف در آن همیشه نیاز به نصب ابزارهای اختصاصی و مجزا ندارد. زیرا با استفاده از یک مجموعه کامل مانند اسناد ONLYOFFICE می توانید بسیاری از کارهای اساسی را انجام دهید. در این مقاله وبلاگ پارس پک، به بررسی عمیق این ابزار آفیس می پردازیم و نحوه عملکرد عملکردهای مختلف آن را توضیح می دهیم. تنها اشکال ONLYOFFICE Docs این است که نمی توانید فایل های PDF را با استفاده از آن ویرایش کنید. با این حال، توسعه دهندگان و طراحان ONLYOFFICE قول داده اند که قابلیت ویرایش PDF را در نسخه های بعدی اضافه کنند. اگر کاربر لینوکس هستید و معمولا با فایل های پی دی اف روی آن سروکار دارید، مطالعه این مقاله برای شما مفید خواهد بود.

سوالات متداول

1. ONLYOFFICE Docs Tool چیست؟

از این ابزار می توان برای کار با فایل های PDF و انواع دیگر فایل های آفیس در لینوکس از جمله Doc، Spreadsheet و Presentation و همچنین برای ایجاد یا ویرایش فایل های قابل پرکردن استفاده کرد.

2. دلایل استفاده از ONLYOFFICE Docs چیست؟

دلایل اصلی استفاده از این ابزار، ویژگی های مختلفی است که ارائه می کند، از جمله توانایی ذخیره فایل های آفیس به صورت PDF، باز کردن و مشاهده فایل های PDF، تبدیل فایل های PDF به DOCX یا فرمت های دیگر و تبدیل فایل های PDF به فرم های قابل پر کردن.

نصب پایتون در اوبونتو به روش های مختلفی انجام می شود. پایتون یک زبان برنامه نویسی همه کاره است که برای نوشتن اسکریپت ها در سیستم عامل ها و همچنین برای اهداف مختلفی مانند محاسبات علمی و تجزیه و تحلیل داده ها و توسعه و طراحی وب و اپلیکیشن استفاده می شود. پایتون اغلب به عنوان یکی از بهترین زبان های برنامه نویسی برای مبتدیان در نظر گرفته می شود. اما توسعه دهندگان باتجربه نیز به دلیل طیف گسترده ای از کتابخانه ها و چارچوب هایی که ارائه می دهد، از آن به طور گسترده استفاده می کنند.

پایتون زبان برنامه نویسی اولیه برای اوبونتو و بسیاری دیگر از توزیع های لینوکس است که آن را کاتالیزور توابع مختلف در اوبونتو می کند. در این مقاله وبلاگ پارس پاک قصد داریم در مورد نحوه نصب پایتون در اوبونتو به روش های مختلف صحبت کنیم. پس تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

روش 1: با استفاده از apt (روش آسان) پایتون را روی اوبونتو نصب کنید

برای نصب پایتون روی اوبونتو با استفاده از apt، به این پیش نیازها نیاز دارید:

• سیستمی که اوبونتو 18.04 یا اوبونتو 20.04 را اجرا می کند.
• یک حساب کاربری با امتیازات sudo
• دسترسی به پنجره ترمینال یا خط فرمان (Ctrl+Alt+T)
• مطمئن شوید که محیط شما برای استفاده از Python 3.8 پیکربندی شده است.

این فرآیند از مدیر بسته APT برای نصب پایتون استفاده می کند. در این روش مراحل کمتری را طی می کنید. اما مختصر بودن مراحل بستگی به به روز رسانی نرم افزار میزبانی شخص ثالث دارد. ممکن است به این سرعت نسخه‌های جدید را در مخازن شخص ثالث نبینید.

قبل از نصب پایتون در اوبونتو، باید بررسی کنید که آیا پایتون از قبل روی سیستم شما نصب شده است یا خیر. این به شما امکان می‌دهد یک نصب پایتون موجود را بدون نیاز به نصب مجدد آن از ابتدا به‌روزرسانی کنید. همچنین، اگر می‌خواهید به نسخه پایتون دیگری تنزل دهید، ممکن است بررسی کنید که آیا پایتون نصب شده است یا خیر.

ابتدا ترمینال را با استفاده از کلیدهای Ctrl+Alt+T باز کنید و دستور زیر را اجرا کنید. اگر این دستور خروجی را با شماره نسخه نشان می دهد، به این معنی است که از قبل پایتون را روی اوبونتو نصب کرده اید. Ctrl+D را فشار دهید تا از محیط پایتون خارج شوید. اگر پیغام خطایی مانند دستور یافت نشد دریافت کردید، پایتون را نصب نکرده اید. بنابراین، برای نصب آن مراحل زیر را دنبال کنید:

python

بررسی وضعیت نصب پایتون در اوبونتو

خروجی نسخه فعلی پایتون را به صورت پایتون 3.10.6 نشان می دهد. پایتون روی اکثر نسخه های اوبونتو 18.04 یا اوبونتو 20.04 از پیش نصب شده است. نسخه پایتون خود را با تایپ کردن بررسی کنید:

python --version

اگر سطح ویرایش کمتر از 3.7.x است یا اگر پایتون نصب نشده است، به مراحل بعدی ادامه دهید.

مرحله 1: فهرست مخزن را به‌روزرسانی و تازه‌سازی کنید

برای نصب پایتون در لینوکس، یک پنجره ترمینال را باز کنید و دستور زیر را وارد کنید:

sudo apt update

مرحله 2: نرم افزار پشتیبانی را نصب کنید

software-properties-common-packages به شما امکان می دهد با افزودن مخازن PPA (Personal Package Archive) مدیریت بسته را بهتر کنترل کنید. با دستور زیر نرم افزار پشتیبانی را نصب کنید:

sudo apt install software-properties-common

نصب نرم افزار پشتیبانی

مرحله 3: Deadsnake PPA را اضافه کنید

Deadsnakes یک PPA با نسخه های جدیدتر مخازن پیش فرض اوبونتو است. PPA را با وارد کردن دستور زیر اضافه کنید:

sudo add-apt-repository ppa:deadsnakes/ppa

سیستم از شما می خواهد که Enter را برای ادامه فشار دهید. این کار را انجام دهید و اجازه دهید روند کامل شود. بارگیری مجدد فهرست بسته:

sudo apt updateCopied!

مرحله 4: پایتون 3 را نصب کنید

اکنون می توانید با اجرای دستور زیر شروع به نصب پایتون در اوبونتو با نسخه 3.8 کنید:

sudo apt install python3.8

اجازه دهید فرآیند تکمیل شود و تأیید کنید که نسخه پایتون با موفقیت نصب شده است:

python --version

نسخه پایتون با موفقیت نصب شد

روش 2: نصب پایتون 3.7 از طریق کد منبع (آخرین نسخه)

در فرآیند نصب پایتون در لینوکس، از توسعه دهنده برای دانلود و کامپایل کد منبع استفاده کنید. این روش کمی پیچیده تر است. اما اجازه دسترسی به نسخه جدیدتر پایتون را می دهد.

مرحله 1: مخزن محلی را به روز کنید

برای به روز رسانی مخزن محلی، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo apt update

مرحله 2: نرم افزار پشتیبانی را نصب کنید

کامپایل یک بسته از کد منبع نیاز به نرم افزار اضافی دارد. برای نصب بسته های پایتون مورد نیاز، دستور زیر را وارد کنید:

sudo apt install build-essential zlib1g-dev libncurses5-dev libgdbm-dev libnss3-dev libssl-dev libreadline-dev libffi-dev wget

نصب بسته های پایتون مورد نیاز

مرحله 3: آخرین نسخه کد منبع پایتون را دانلود کنید

برای دانلود آخرین نسخه کد منبع پایتون، به پوشه /tmp بروید و از دستور wget استفاده کنید:

cd /tmp

wget https://www.python.org/ftp/python/3.7.5/Python-3.7.5.tgz

آخرین نسخه کد منبع پایتون را دانلود کنید

مرحله 4: فایل های فشرده را استخراج کنید

سپس باید فایل tgz دانلود شده را با دستور زیر از حالت فشرده خارج کنید:

tar -xf Python-3.8.3.tgz

مرحله 5: تست سیستم و بهینه سازی پایتون

قبل از نصب نرم افزار، سیستم را تست کنید و از بهینه بودن پایتون مطمئن شوید.

دستور ./configure پایتون را برای نصب در سیستم شما ارزیابی و آماده می کند. استفاده از گزینه -optimization سرعت اجرای کد را بین 10 تا 20 درصد افزایش می دهد. دستورات زیر را وارد کنید:

cd python-3.8.3

./configure --enable-optimizations

تکمیل این مرحله ممکن است تا 30 دقیقه طول بکشد.

مرحله 6: یک نمونه دیگر از Python را نصب کنید (توصیه می شود)

برای نصب دوم پایتون 3.835، علاوه بر نصب فعلی پایتون، دستور زیر را وارد کنید:

sudo make altinstall

توصیه می کنیم از روش altinstall استفاده کنید. سیستم اوبونتو شما ممکن است بسته هایی داشته باشد که به Python 2.x وابسته هستند. برای نصب پایتون 3.8.3 در بالای پایتون موجود، دستور زیر را وارد کنید:

sudo make install

اجازه دهید فرآیند کامل شود.

مرحله 7: تأیید نسخه پایتون

دستور زیر را وارد کنید:

python3 --version

روش 3: نصب پایتون در اوبونتو از مخازن رسمی

پایتون در مخازن رسمی اوبونتو موجود است. بنابراین، شما فقط باید یک دستور ساده را اجرا کنید تا آن را به طور یکپارچه بر روی سیستم خود نصب کنید. در ادامه نحوه انجام این کار را توضیح داده ایم.

مرحله 1

برای نصب پایتون در لینوکس، یک ترمینال در اوبونتو باز کنید و دستورات زیر را برای به روز رسانی تمام بسته ها و مخازن اجرا کنید:

sudo apt update && sudo apt upgrade -y

تمام بسته ها و مخازن را به روز کنید

گام 2

سپس با اجرای دستور زیر پایتون را در اوبونتو نصب کنید. این به طور خودکار پایتون را روی دستگاه شما نصب می کند:

sudo apt install python3

نصب خودکار پایتون در اوبونتو

استفاده از نسخه های مختلف پایتون

اگر از روش altinstall استفاده کرده اید، همزمان دو نسخه مختلف از پایتون را روی سیستم خود دارید. هر نصب از دستور متفاوتی استفاده می کند. برای هر نسخه قدیمی Python 2.x در سیستم خود، از دستور python برای اجرای دستور استفاده کنید. مثلا:

python --version

برای اجرای دستورات با استفاده از نسخه جدیدتر، از python3 استفاده کنید. مثلا:

python3 --version

این امکان وجود دارد که چندین نسخه اصلی پایتون (3.x یا 2.x) را در سیستم خود داشته باشید. اگر پایتون 3.7.x و پایتون 3.8.x را نصب کرده اید، از رقم دوم برای تعیین نسخه مورد نظر استفاده کنید:

python3.7 --version

python3.8 --version

چگونه پایتون را از اوبونتو 22.04 حذف کنیم؟

بسیاری از برنامه ها و بسته های سیستمی به نسخه پیش فرض پایتون بستگی دارند. این بدان معنی است که اگر پایتون پیش فرض را حذف کنید، بسته های سیستم و ابزارهای مرتبط با پایتون کار نمی کنند و سیستم از کار می افتد. اجازه دهید ابزارهای مهمی را که با نسخه پیش‌فرض پایتون حذف شده‌اند را به شما نشان دهیم:

sudo apt remove python3

نحوه حذف پایتون در اوبونتو

بسته های سیستمی و ابزارهای مرتبط با پایتون که از سیستم حذف می شوند

تصاویر بالا را ببینید. ابزارهای مختلف سیستم مانند اوبونتو دسکتاپ، ubuntu-minimal، gdm3 (GNOME Display Manager) و سایر بسته های مبتنی بر GNOME با اجرای این دستور حذف خواهند شد.

نتیجه

پایتون قبلاً در اوبونتو نصب شده است. اما اگر به دلایلی در توزیع لینوکس شما موجود نیست، می توانید در چند مرحله آن را در اوبونتو نصب کنید. اگر شما یک توسعه دهنده وب هستید، یادگیری پایتون برای ساختن نرم افزارها و وب سایت های مختلف برای شما ضروری است. بسیاری از نرم افزارهای اوبونتو به پایتون متکی هستند. بنابراین، برای عملکرد روان سیستم عامل باید آن را نصب کنید.

در این مقاله از وبلاگ پارس پک سعی کردیم نحوه نصب پایتون در اوبونتو را به سه روش مختلف توضیح دهیم. نصب پایتون به راحتی با چند دستور ساده انجام می شود. اگر در حین نصب حداقل تنظیمات را انتخاب نکرده اید، احتمالاً از قبل پایتون را روی سیستم خود نصب کرده اید. سپس، تنها کاری که باید انجام دهید این است که نسخه را بررسی کرده و نصب پایتون موجود خود را به روز کنید. اگر پایتون را نصب نکرده اید، می توانید یکی از سه روشی که در این مقاله توضیح داده شده است را برای نصب آن انتخاب کنید. در آخر باید بگوییم که برای دریافت مقالات آموزشی بیشتر و نحوه نصب برنامه های مختلف می توانید به وبلاگ پارس پک سر بزنید. نگاه کن

سوالات متداول

1. چگونه می توان برنامه نویسی را با پایتون در اوبونتو شروع کرد؟

یک پنجره ترمینال را باز کنید و “python” را بدون نقل قول تایپ کنید. این برنامه پایتون را در حالت تعاملی باز می کند. در حالی که برای یادگیری اولیه بهتر است از یک ویرایشگر متن مانند Gedit یا Vim یا Emacs برای نوشتن کدهای خود استفاده کنید.

2. چگونه پایتون را روی لینوکس اجرا کنیم؟

ترمینال را با جستجوی آن در داشبورد یا با فشار دادن Ctrl+Alt+T باز کنید. سپس، از دستور cd برای اشاره ترمینال به دایرکتوری که اسکریپت در آن قرار دارد استفاده کنید. برای اجرای اسکریپت، python SCRIPTNAME.py را در ترمینال تایپ کنید.

یکی از مولفه های اساسی مدیریت احراز هویت، نظارت بر سیستم پس از پیکربندی برای اجازه استفاده افراد از سیستم است. در این مقاله از وبلاگ پارس پاک قصد داریم به بررسی مفاهیم این موضوع و بررسی گزارش احراز هویت سیستم در سیستم عامل اوبونتو 22.04 بپردازیم. اما مفاهیم ارائه شده در این مقاله منحصر به این سیستم عامل نیست و می توانید از آن ها در تمامی توزیع های لینوکس استفاده کنید. با توجه به اهمیت این موضوع، پیشنهاد می کنیم تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

گزارش های احراز هویت سیستم را در اوبونتو مرور کنید

سیستم عامل لینوکس تمام تلاش های احراز هویت را در یک فایل جداگانه ذخیره می کند. این فایل در /var/log/auth.log قرار دارد و می توانید با استفاده از دستور less آن را مشاهده کنید:

sudo less /var/log/auth.log

خروجی این دستور باید چیزی شبیه به این باشد:

Output
May  3 18:20:45 localhost sshd[585]: Server listening on 0.0.0.0 port 22.
May  3 18:20:45 localhost sshd[585]: Server listening on :: port 22.
May  3 18:23:56 localhost login[673]: pam_unix(login:session): session opened fo
r user root by LOGIN(uid=0)
May  3 18:23:56 localhost login[714]: ROOT LOGIN  on '/dev/tty1'
Sep  5 13:49:07 localhost sshd[358]: Received signal 15; terminating.
Sep  5 13:49:07 localhost sshd[565]: Server listening on 0.0.0.0 port 22.
Sep  5 13:49:07 localhost sshd[565]: Server listening on :: port 22.
. . .

پس از اتمام بررسی، می توانید با فشار دادن کلید Q از دستور کوتاه خارج شوید.

بررسی تلاش‌های احراز هویت در اوبونتو

از آخرین دستور برای مشاهده آخرین تلاش برای ورود استفاده کنید

اگر می خواهید فقط آخرین تلاش برای ورود را بررسی کنید، می توانید از آخرین دستور استفاده کنید. نحوه استفاده از این دستور به شرح زیر است:

last

خروجی آن مشابه موارد زیر خواهد بود:

Output
demoer   pts/1        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 19:37   still logged in   
root     pts/1        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 19:37 - 19:37  (00:00)    
root     pts/0        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 19:15   still logged in   
root     pts/0        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 18:35 - 18:44  (00:08)    
root     pts/0        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 18:20 - 18:20  (00:00)    
demoer   pts/0        rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 18:19 - 18:19  (00:00)

این دستور نسخه فرمت شده آن اطلاعات را که در فایل دیگری ذخیره شده است را به شما نشان می دهد و می توانید از مسیر /etc/log/wtmp به آن دسترسی داشته باشید. خطوط اول و سوم این خروجی که هنوز وارد سیستم شده اند نشان دهنده کاربرانی است که وارد سیستم شده اند. همچنین کل زمان صرف شده برای ورود به جلسات بسته با یک خط تیره جدا می شود که می توانید آن را در خطوط 2، 4، 5 و 6 مشاهده کنید.

از دستور lastlog برای مشاهده آخرین ورود هر کاربر استفاده کنید.

با استفاده از دستور lastlogn می توانید آخرین ورود هر کاربر را مشاهده کنید. این اطلاعات با دسترسی به فایل /etc/log/lastlog ارائه می شود. همچنین اطلاعات ذکر شده با توجه به ورودی های فایل /etc/passwd مرتب می شود:

lastlog

خروجی این دستور مشابه مثال زیر خواهد بود:

Output
Username         Port     From             Latest
root             pts/1    rrcs-72-43-115-1 Thu Sep  5 19:37:02 +0000 2013
daemon                                     **Never logged in**
bin                                        **Never logged in**
sys                                        **Never logged in**
sync                                       **Never logged in**
games                                      **Never logged in**
. . .

همانطور که در خروجی فرمان ذکر شد، می توانید آخرین ورود به سیستم را برای هر کاربر مشاهده کنید. همچنین برخی از کاربران به عنوان **هرگز وارد نشده** شده اند که کاملا طبیعی است زیرا بسیاری از کاربران عادت به ورود به سیستم ندارند.

نتیجه

احراز هویت در سیستم عامل لینوکس را می توان یک موضوع انعطاف پذیر در نظر گرفت که در زیر مجموعه مدیریت سیستم قرار دارد. روش ها و ابزارهای زیادی برای این منظور وجود دارد که هر کدام را می توانید با توجه به نیاز خود از آنها استفاده کنید. آنچه در مورد احراز هویت سیستم مهم است این است که بدانید اطلاعات ورود در کجا ذخیره می شود تا بتوانید از آن برای دریافت اطلاعات مورد نظر خود استفاده کنید. در این مطلب از وبلاگ پر پاک این موضوع را با شما در میان گذاشته ایم. با مطالعه دقیق این مقاله، می توانید نحوه دسترسی کاربران به سیستم و آخرین زمان ورود و آخرین تلاش برای ورود به سیستم در توزیع Ubuntu 22.04 را مشاهده کنید.

سوالات متداول

1. اطلاعات مربوط به تلاش برای ورود به سیستم کجا نگهداری می شود؟

این اطلاعات را می توان در /var/log/auth.log پیدا کرد.

2. چگونه می توان لیست تلاش برای ورود به سیستم را مشاهده کرد؟

با استفاده از دستور کمتر امکان پذیر است.

3. چه زمانی از دستور lastlog استفاده می شود؟

این دستور برای مشاهده آخرین زمان اتصال کاربر به سیستم استفاده می شود.

اتوماسیون سرور یکی از فرآیندهای مهمی است که نقش اساسی در مدیریت سیستم ایفا می کند. یک ابزار رایج برای مدیریت پیکربندی، Ansible است که بیشتر برای سرورهای جدید استفاده می شود تا فرآیند نصب خودکار سرور را با استفاده از روش های استاندارد ساده کرده و خطای انسانی در راه اندازی دستی این فرآیند را کاهش دهد.

معماری Ansible ساده است و نیازی به نصب نرم افزار تخصصی دیگری بر روی گره ها ندارد. به علاوه، این ابزار مجموعه ای از ویژگی ها و ماژول های داخلی را ارائه می دهد که نوشتن اسکریپت های اتوماسیون را بسیار آسان تر می کند.

در این مقاله وبلاگ پارس پک، قصد داریم در مورد نحوه استفاده از Ansible برای خودکارسازی فرآیند نصب داکر در اوبونتو 22.04 با شما صحبت کنیم و نحوه انجام آن را مرحله به مرحله به شما نشان دهیم. پس این آموزش را تا انتها دنبال کنید.

پیش نیازها

برای اینکه بتوانید مراحل این آموزش را به ترتیب انجام دهید، به این پیش نیازها نیاز دارید:

• Ansible Control Node: ماشینی با توزیع Ubuntu 22.04 که Ansible روی آن نصب و پیکربندی شده است تا با استفاده از SSH به میزبان Ansible متصل شود. اطمینان حاصل کنید که این گره به عنوان کاربر عادی با سطح دسترسی sudo و فایروال فعال است.
• یک یا چند میزبان برای Ansible: این سرورها باید توزیع Ubuntu 22.04 را نیز نصب کرده باشند.

کتاب بازی دقیقاً چه کاری انجام می دهد؟

Ansible playbook جایگزینی برای نصب دستی Docker در اوبونتو 22.04 است. با اجرای این راهنما، موارد زیر در هاست Ansible انجام می شود:

• صلاحیت ایجاد خواهد شد. Aptitude توسط Ansible به عنوان جایگزینی برای مدیر بسته apt توصیه می شود.
• نصب پکیج منیجرهای مورد نیاز
• docker gpt نصب کلید apt
• مخزن رسمی Docker به منابع APT اضافه شد
• داکر را نصب کنید
• نصب ماژول های Python Docker از طریق PIP
• تصویر پیش‌فرض مشخص‌شده توسط default_container_image را از Docker Hub بکشید
• ظرف تعریف شده توسط متغیر container_count را ایجاد کنید. هر یک از این کانتینرها در کانتینرهای جداگانه با استفاده از تصویر تعریف شده توسط default_container_image و دستورات تعریف شده توسط default_container_command اجرا می شوند.

پس از اجرای playbook، تعداد کانتینرها بر اساس گزینه های تعریف شده در متغیرهای پیکربندی ایجاد می شود. برای شروع، با استفاده از کاربری با دسترسی sudo در سرور وارد گره کنترل Ansible شوید.

کاربرد Ansible Playbook چیست؟

مرحله 1: Playbook را آماده کنید

در همان ابتدا، بهتر است بدانید که هرگاه از کلمه “وظیفه” در این آموزش استفاده می شود، به معنای کوچکترین واحد عملی است که می توانید با استفاده از کتاب بازی Ansible فرآیند انجام آن را خودکار کنید. همه توابع در فایل playbook.yml ارائه خواهند شد. برای شروع، باید فایل PlayBook را با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:

nano playbook.yml

با استفاده از این دستور یک فایل YAML خالی باز می شود. قبل از شروع اضافه کردن توابع جدید، کد زیر را به این فایل اضافه کنید:

---
- hosts: all
  become: true
  vars:
    container_count: 4
    default_container_name: docker
    default_container_image: ubuntu
    default_container_command: sleep 1

تقریباً تمام کتاب‌هایی که با آنها روبرو می‌شوید با کدهای مشابه شروع می‌شوند. خط میزبان به گره کنترل Ansible می گوید که کدام سرورها هدف این کتابچه هستند. همچنین خطی که ایجاد می شود نشان می دهد که آیا همه دستورات با استفاده از حقوق ریشه اجرا می شوند یا خیر.

گزینه های var به شما امکان می دهد داده ها را در متغیرها ذخیره کنید. در جدول زیر شرح مختصری از هر گزینه در این بخش آورده شده است:

مرحله 2: عملکرد نصب بسته ها را به Playbook اضافه کنید

Ansible به طور پیش فرض وظایف موجود در playbook را از بالا به پایین و همزمان اجرا می کند. بنابراین باید توجه داشته باشید که ترتیب قرار گرفتن وظایف مهم است و کارهای با اولویت بالاتر باید در ردیف های بالاتر قرار گیرند. همچنین می توانید مطمئن باشید که هیچ شغل جدیدی شروع نخواهد شد. تا زمانی که کار قبلی تکمیل شود.

نکته دیگری که باید در نظر گرفت این است که همه کارها رایگان هستند و می توان از آنها در راهنماهای دیگر استفاده کرد. با استفاده از کد زیر، اولین کار را اضافه کنید، aptitude را نصب کنید. Aptitude ابزاری است که برای ارتباط با مدیر بسته لینوکس و نصب بسته های سیستم مورد نیاز استفاده می شود:

tasks:
    - name: Install aptitude
      apt:
        name: aptitude
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Install required system packages
      apt:
        pkg:
          - apt-transport-https
          - ca-certificates
          - curl
          - software-properties-common
          - python3-pip
          - virtualenv
          - python3-setuptools
        state: latest
        update_cache: true

شما می توانید بسته ها را به دلخواه اضافه یا حذف کنید. بنابراین، می توانید مطمئن باشید که تمام بسته های مورد نیاز نه تنها موجود هستند. در عوض تماس با بسته آنها را از طریق apt به روز می کند.

مرحله 3: وظیفه نصب Docker را به playbook اضافه کنید

این وظیفه آخرین نسخه Docker را از مخازن رسمی آن نصب می کند. در این فرآیند، کلید Docker GPG برای تایید دانلود می شود و مخزن رسمی به عنوان منبع دانلود اضافه می شود، بنابراین Docker نصب می شود. علاوه بر این، ماژول داکر برای پایتون نیز نصب شده است:

- name: Add Docker GPG apt Key
      apt_key:
        url: https://download.docker.com/linux/ubuntu/gpg
        state: present

    - name: Add Docker Repository
      apt_repository:
        repo: deb https://download.docker.com/linux/ubuntu jammy stable
        state: present

    - name: Update apt and install docker-ce
      apt:
        name: docker-ce
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Install Docker Module for Python
      pip:
        name: docker

مرحله 4: Docker Image و Tasks Container را به Playbook اضافه کنید

ساخت کانتینرهای داکر با کشیدن تصاویر داکر در این مرحله شروع می شود. این تصاویر به طور پیش فرض از داکر هاب رسمی گرفته شده اند. با استفاده از این تصاویر، ظروف مطابق با مشخصات تعیین شده در متغیرهای توضیح داده شده در ابتدای این مقاله، در Playbook ایجاد خواهند شد. برای این منظور از کد زیر استفاده کنید:

- name: Pull default Docker image
      community.docker.docker_image:
        name: "{{ default_container_image }}"
        source: pull

    - name: Create default containers
      community.docker.docker_container:
        name: "{{ default_container_name }}{{ item }}"
        image: "{{ default_container_image }}"
        command: "{{ default_container_command }}"
        state: present
      with_sequence: count={{ container_count }}

مرحله 5: تنظیماتی را که در PlayBook انجام داده اید مرور کنید

اگر تنظیمات را تا این مرحله به درستی انجام داده باشید، کتاب بازی شما باید چیزی شبیه به این باشد:

---
- hosts: all
  become: true
  vars:
    container_count: 4
    default_container_name: docker
    default_container_image: ubuntu
    default_container_command: sleep 1d

  tasks:
    - name: Install aptitude
      apt:
        name: aptitude
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Install required system packages
      apt:
        pkg:
          - apt-transport-https
          - ca-certificates
          - curl
          - software-properties-common
          - python3-pip
          - virtualenv
          - python3-setuptools
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Add Docker GPG apt Key
      apt_key:
        url: https://download.docker.com/linux/ubuntu/gpg
        state: present

    - name: Add Docker Repository
      apt_repository:
        repo: deb https://download.docker.com/linux/ubuntu jammy stable
        state: present

    - name: Update apt and install docker-ce
      apt:
        name: docker-ce
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Install Docker Module for Python
      pip:
        name: docker

    - name: Pull default Docker image
      community.docker.docker_image:
        name: "{{ default_container_image }}"
        source: pull

    - name: Create default containers
      community.docker.docker_container:
        name: "{{ default_container_name }}{{ item }}"
        image: "{{ default_container_image }}"
        command: "{{ default_container_command }}"
        state: present
      with_sequence: count={{ container_count }}

ناگفته نماند، شما به راحتی می توانید این راهنما را مطابق با نیازهای دقیق خود تغییر دهید. برای مثال، می‌توانید از ماژول docker_image برای فشار دادن تصاویر به Docker Hub یا ماژول docker_container برای راه‌اندازی یک شبکه کانتینری استفاده کنید.

پس از ایجاد تغییرات دلخواه در کتاب بازی، آن را ذخیره کرده و از ویرایشگر متن خارج شوید.

تنظیمات Ensemble Playbook را مرور کنید

مرحله 6: Playbook را اجرا کنید

اکنون همه چیز آماده است تا Playbook شما بر روی سرور مورد نظر اجرا شود. لازم به ذکر است که تقریباً تمام کتاب‌های پخش به‌طور پیش‌فرض پیکربندی شده‌اند تا بر روی هر سرور موجود در موجودی شما اجرا شوند. با این حال، در این مثال خاص، ما خود سرور را مشخص خواهیم کرد.

برای اجرای playbook روی سروری با نام پیش‌فرض server1 که به صورت sammy متصل است، از دستور زیر استفاده کنید:

ansible-playbook playbook.yml -l server1 -u sammy

در این دستور پرچم -L سرور شما و پرچم -U کاربر وارد شده به سرور را مشخص می کند. نتیجه این دستور مشابه مثال زیر است:

Output
. . .
changed: [server1]

TASK [Create default containers] *****************************************************************************************************************
changed: [server1] => (item=1)
changed: [server1] => (item=2)
changed: [server1] => (item=3)
changed: [server1] => (item=4)

PLAY RECAP ***************************************************************************************************************************************
server1              	: ok=9	changed=8	unreachable=0	failed=0	skipped=0	rescued=0	ignored=0

این خروجی نشان می دهد که راه اندازی سرور کامل شده است. البته ممکن است خروجی شما با این مثال یکسان نباشد. با این حال، عدد وارد شده در برابر چالش شکست خورده باید صفر باشد.

بعد از اینکه سرور با موفقیت راه اندازی شد، از طریق Ansible با استفاده از SSH وارد شوید و بررسی کنید که آیا کانتینرها با موفقیت ایجاد شده اند یا خیر. برای این منظور از دستور زیر استفاده کنید:

ssh [email protected]_remote_server_ip

برای لیست کردن کانتینرهای Docker نیز از دستور زیر استفاده کنید:

sudo docker ps -a

خروجی شما باید مشابه مثال زیر باشد:

Output
CONTAINER ID    	IMAGE           	COMMAND         	CREATED         	STATUS          	PORTS           	NAMES
a3fe9bfb89cf    	ubuntu          	"sleep 1d"      	5 minutes ago   	Created                             	docker4
8799c16cde1e    	ubuntu          	"sleep 1d"      	5 minutes ago   	Created                             	docker3
ad0c2123b183    	ubuntu          	"sleep 1d"      	5 minutes ago   	Created                             	docker2
b9350916ffd8    	ubuntu          	"sleep 1d"      	5 minutes ago   	Created                             	docker1

این خروجی به این معنی است که کانتینرهای تعریف شده در راهنما با موفقیت ایجاد شده اند. با توجه به اینکه این کار آخرین مرحله تعریف Playbook بود، نتیجه می‌گیریم که Playbook به طور کامل بر روی سرور مورد نظر ایجاد شده است.

نتیجه

زیرساخت های خودکار نه تنها در زمان شما صرفه جویی می کند. همچنین به شما کمک می کند تا از پیکربندی استاندارد سرور خود اطمینان حاصل کنید. این استاندارد سازی پیکربندی سرور نیز می تواند متناسب با نیازهای شما باشد و این کاری است که Ansible به صورت کاملا حرفه ای برای شما انجام خواهد داد.

در این مقاله وبلاگ پارس پاک نحوه استفاده از Ansible برای خودکارسازی فرآیند راه اندازی و راه اندازی Docker در سرور با توزیع Ubuntu 22.04 را آموزش دادیم. اگر در مورد این موضوع سوال یا ابهامی دارید، آن را از طریق نظرات با ما در میان بگذارید.

سوالات متداول

1. Ansible چیست؟

Ansible مجموعه ای از ابزارهای نرم افزاری است که در فعال کردن زیرساخت به عنوان کد تخصص دارند. Ansible منبع باز و کاملا رایگان برای استفاده است.

2. Playbook چیست؟

Playbook فایلی است که می توانیم تعریف و هدف هر فرآیند را بررسی کرده و در نهایت آن را تنظیم کنیم. از این رو، کتاب های بازی به ما کمک می کنند تا کارهای تکراری را به طور مداوم و در قالب منظم انجام دهیم.

3. آیا استفاده از Ansible به نرم افزار یا ابزارهای کمکی برای نصب Docker نیاز دارد؟

خیر، معماری Ansible به گونه ای است که برای استفاده از آن نیازی به ابزار یا نرم افزار اضافی نخواهید داشت.

یکی از بخش های ضروری مدیریت سیستم، پیکربندی و مدیریت کاربرانی است که به آن دسترسی دارند. نظارت بر ورود کاربران نیز بخش مهمی از این کار است. در این مقاله از وبلاگ پارس پک، به طور همزمان راه های محدود کردن دسترسی کاربران در اوبونتو را بررسی می کنیم. این آموزش بر اساس توزیع اوبونتو 22.04 است. با این حال، می توانید از مفاهیم آن برای توزیع های دیگر نیز استفاده کنید.

نحوه محدود کردن دسترسی با استفاده از /etc/passwd

یکی از روش های رایج برای محدود کردن کاربران، تنظیم پوسته ورود کاربر به یک مقدار مشخص است. در ادامه نحوه انجام این کار را برای یک کاربر MessageBus نشان داده ایم. توجه داشته باشید که در این مثال از grep برای جستجوی فایل /etc/passwd استفاده کردیم:

less /etc/passwd | grep messagebus

خروجی این دستور مشابه زیر است:

Output
messagebus:x:102:105::/nonexistent:/usr/sbin/nologin

آخرین مقدار پوسته یا دستوری است که در ورود موفقیت آمیز برگردانده می شود. در این مثال، این مقدار روی /usr/sbin/nologin تنظیم شده است.

اگر بخواهید با استفاده از دستور sudo su به کاربر messagebus سوئیچ کنید، عملیات با شکست مواجه خواهد شد:

sudo su messagebus

خروجی استفاده از این دستور به صورت زیر است:

Output
This account is currently not available.

این پیام برای شما نمایش داده می شود زیرا پوسته کاربر messagebus روی /usr/sbin/nologin تنظیم شده است.

اگر می خواهید پوسته پیش فرض ورود کاربر را تغییر دهید، می توانید از ابزار usermod استفاده کنید. بنابراین، با استفاده از این ابزار می توانید پوست کاربر را به nologin تغییر دهید و از ورود کاربر جلوگیری کنید:

sudo usermod -s /usr/sbin/nologin username

آموزش محدود کردن دسترسی کاربر در اوبونتو

نحوه محدود کردن دسترسی با استفاده از /etc/shadow

روش رایج دیگری که برای محدود کردن ورود کاربران استفاده می شود، فایل /etc/shadow است. این فایل حاوی مقادیر رمز عبور هش شده برای هر کاربر در سیستم است.

برای مشاهده مقادیر این فایل می توان از دستور less استفاده کرد:

sudo less /etc/shadow

خروجی این دستور به صورت زیر است:

Output
. . .
uuidd:*:19105:0:99999:7:::
tcpdump:*:19105:0:99999:7:::
sshd:*:19105:0:99999:7:::
pollinate:*:19105:0:99999:7:::
landscape:*:19105:0:99999:7:::
lxd:!:19180::::::
sammy:$y$j9T$4gyOQ5ieEWdx1ZdggX3Nj1$AbEA9FsG03aTsQhl.ZVMXatwCAvnxFbE/GHUKpjf9u6:19276:0:99999:7:::

اگر با دقت به خروجی نگاه کنید، خواهید دید که فیلد دوم در خط آخر حاوی متنی است که با $y$j9T$4gyO شروع می شود. این رمز عبور هش شده است.

حساب های کاربری سیستم نیز به جای مقدار هش شده رمز عبور دارای یک ستاره هستند

گذشت. در واقع هیچ رمز عبوری روی این حساب ها تنظیم نشده است. به همین دلیل امکان احراز هویت بدون تغییر رمز عبور وجود ندارد.

می توانید با قرار دادن علامت تعجب (!) قبل از مقدار رمز عبور هش شده، مقدار را ستاره بزنید

sudo passwd -l sammy

sudo less /etc/shadow | grep sammy

به عنوان رمز عبور حساب کاربری بنابراین، مقدار رمز عبور برای آن حساب کاربری غیرفعال خواهد شد. این دو ابزار می توانند این کار را با قفل کردن حساب کاربری مشخص شده انجام دهند که نحوه استفاده از آن را توضیح داده ایم.

Output
sammy:!$y$j9T$4gyOQ5ieEWdx1ZdggX3Nj1$AbEA9FsG03aTsQhl.ZVMXatwCAvnxFbE/GHUKpjf9u6:19276:0:99999:7::::::

دستور passwd را می توان با استفاده از پرچم -l قفل کرد و با استفاده از -u باز کرد:

sudo passwd -u sammy

خروجی این کار به صورت زیر خواهد بود:

sudo usermod -L sammy
sudo usermod -U sammy

همانطور که در خروجی دستور مشاهده می کنید، رمز عبور هش شده حفظ می شود. اما گذاشتن علامت تعجب (!) درست قبل از آن باعث بی اعتباری آن می شود. همانطور که گفتیم، اعتبار اکانت با استفاده از پرچم -u نیز امکان پذیر است:

همین کار را می توان با استفاده از دستور usermod انجام داد. پرچم هایی که برای قفل و باز کردن حساب کاربری استفاده می شود به ترتیب -l و -u هستند:

sudo touch /etc/nologin

نحوه محدود کردن دسترسی با استفاده از /etc/nologin

sudo sh -c 'echo "Planned maintenance. Log in capabilities will be restored at 1545 UTC" > /etc/nologin'

گاهی اوقات ممکن است لازم باشد دسترسی به همه کاربران به جز کاربر اصلی را محدود کنید. می توان آن را معمولا در موقعیت های مختلف استفاده کرد. به عنوان مثال، اگر با یک یا چند حساب کاربری خود مشکل امنیتی دارید. می توانید این کار را با ایجاد یک فایل در /etc/nologin انجام دهید:

ssh [email protected]

Output
[email protected]'s password:
Planned maintenance. Log in capabilities will be restored at 1545 UTC

Connection closed by host

این دستور دسترسی کاربرانی را که دسترسی superuser ندارند محدود می کند. در واقع آنچه پشت این دستور اتفاق می افتد این است که محتویات فایل به کاربر بازگردانده می شود. بنابراین، می توانید یک پیام در این فایل قرار دهید تا به کاربر نشان داده شود:

sudo rm /etc/nologin

برای آشنایی با ویژگی های سیستم عامل اوبونتو و مقایسه آن با سایر توزیع های لینوکس مقاله زیر را مطالعه کنید.

اوبونتو چیست؟

نتیجه

گاهی اوقات لازم است دسترسی و ورود کاربر را محدود کنید. حتی اگر مشکل امنیتی در سیستم وجود داشته باشد، ممکن است لازم باشد دسترسی همه کاربران را تا رفع مشکل موقتاً محدود کنید. در این مقاله از وبلاگ پارس پک نحوه محدود کردن کاربران با استفاده از روش های مختلف توضیح داده شده است. شایان ذکر است که این مقاله بر اساس توزیع اوبونتو نوشته شده است. با این حال، در توزیع های نرمال مختلف، تفاوت چندانی با موضوعات توضیح داده شده در این مقاله ندارد.

سوالات متداول

1. چگونه با استفاده از دستور usermod ورود کاربر را محدود کنیم؟

فرمت کلی استفاده از این دستور sudo usermod -s /usr/sbin/nologin نام کاربری است. البته به جای نام کاربری باید نام کاربری مورد نظر خود را قرار دهید.

2. دستور nologin در دستور usermod چه کار می کند؟

این گزینه برای محدود کردن دسترسی کاربران استفاده می شود.

3. آیا امکان محدود کردن دسترسی به همه کاربران به جز کاربر اصلی وجود دارد؟

Let’s Encrypt یک مرجع صدور گواهی (CA) است که به شما امکان می دهد گواهینامه های SSL/TLS را به صورت رایگان و آسان دریافت کنید و از پروتکل HTTPS رمزگذاری شده در وب سایت خود استفاده کنید. ساده شدن این فرآیند به دلیل استفاده از Certbot است که سعی در خودکارسازی تمام مراحل این فرآیند دارد. در این مقاله وبلاگ پارس پک نحوه نصب گواهینامه SSL بر روی سرور با توزیع Debian 10 و ایمن سازی وب سرور Nginx با استفاده از Certbot را به شما آموزش می دهیم. پس تا انتها با این مقاله همراه باشید.

پیش نیازها

برای اینکه بتوانید مراحل توضیح داده شده در این مقاله را مرحله به مرحله طی کنید و بهترین استفاده را از آن ببرید، باید پیش نیازهای زیر را داشته باشید:

1. یک سرور با توزیع Debian 10 با یک کاربر غیر ریشه با دسترسی sudo و راه اندازی فایروال روی آن نصب شده است.

2. دامنه اختصاصی

3. هر دو رکورد DNS زیر باید روی سرور شما نصب شوند:

• رکورد your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره می کند.
• یک رکورد www.your_domain که به آدرس IP عمومی سرور شما اشاره می کند.

4. مطمئن شوید Nginx روی Debian 10 نصب شده است و سرور در دامنه شما بلوک شده است.

ایمن سازی Nginx با نصب یک گواهی SSL رایگان در Debian 10

روش گام به گام برای نصب گواهینامه SSL رایگان در دبیان 10

برای این منظور لازم است مراحل زیر را به ترتیب دنبال کنید:

مرحله 1: گواهی را نصب کنید

اولین قدم برای دریافت گواهینامه رایگان SSL از Let’s Encrypt این است که نرم افزار گواهی را روی سرور خود نصب کنید. نصب بسته python3-certbot-nginx از مخزن Debian 10 به شما امکان نصب و استفاده از افزونه Nginx Certbot را می دهد.

توجه داشته باشید که دبیان 10 در حال حاضر از Python 2.0 و Python 3.0 پشتیبانی می کند. اما پایتون 2.0 در ژانویه 2020 منسوخ شده است. بنابراین، واضح است که گزینه بهتر استفاده از Python 3 و بسته python3-certbot-nginx است.

قبل از نصب بسته python3-certbot-nginx، ابتدا باید بسته لیست خود را به روز کنید. برای این منظور از دستور زیر استفاده کنید:

$ sudo apt update

در مرحله بعد، باید وابستگی بسته python3-certbot-nginx را نصب کنید. این وابستگی ها عبارتند از:

• python3-acme
• python3-certbot
• python3-mock
• python3-openssl
• منابع python3-pkg
• python3-pyparsing
• python3-zope.interface

برای این منظور می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

$ sudo apt install python3-acme python3-certbot python3-mock python3-openssl python3-pkg-resources python3-pyparsing python3-zope.interface

در نهایت، بسته python3-certbot-nginx نیز با استفاده از دستور زیر نصب خواهد شد:

$ sudo apt install python3-certbot-nginx

Certbot اکنون فعال و آماده استفاده است. با این حال، برای پیکربندی SSL برای Nginx، باید برخی تنظیمات را در Nginx انجام دهید و تأیید کنید.

مرحله 2: پیکربندی Nginx را تأیید کنید

Certbot باید بلوک سرور صحیح را در پیکربندی Nginx شما پیدا کند تا بتواند به طور خودکار SSL را پیکربندی کند. به طور خاص، این کار با جستجوی یک دستورالعمل Server_name که با نام دامنه درخواستی شما مطابقت دارد انجام می شود.

پیش فرض ما این است که شما از قبل Nginx را روی سرور خود نصب کرده اید. در این مورد، معمولاً باید یک بلوک سرور برای دامنه خود در /etc/nginx/sites-available/your_domain داشته باشید که در آن دستور Server_name به درستی تنظیم شده است.

برای تست این مشکل، فایل بلاک سرور دامنه خود را با ویرایشگر متن دلخواه خود باز کنید و از کد زیر استفاده کنید. در این مثال می خواهیم از ویرایشگر نانو برای باز کردن این فایل استفاده کنیم:

$ sudo nano /etc/nginx/sites-available/your_domain

حالا خط server_name را در این فایل پیدا کنید. شاید چیزی شبیه به این:

...
server_name your_domain www.your_domain;
...

اگر این خط را دریافت کردید، می توانید از ویرایشگر خود خارج شوید. اما اگر این خط در فایل شما موجود نیست، ابتدا باید این خط را در فایل خود قرار دهید و فایل را ذخیره کنید و سپس از ویرایشگر خارج شوید. پس از بستن ویرایشگر خود، باید نحو ویرایش‌هایی را که در فایل پیکربندی اعمال کرده‌اید تأیید کنید. این کار را می توان با استفاده از دستور زیر انجام داد:

$ sudo nginx -t

اگر پس از صدور این دستور با خطا مواجه شدید، باید فایل پیکربندی را با استفاده از روشی که در بالا توضیح داده شد باز کنید و مشکل را برطرف کنید. این مشکل می تواند ناشی از اشتباه تایپی یا درج کاراکتر باشد. پس از رفع مشکل، باید Nginx را مجدداً بارگیری کنید تا تغییرات پیکربندی جدید اعمال شود:

$ sudo systemctl reload nginx

اکنون Certbot می تواند بلوک سرور صحیح را بیابد و به روز کند. در مرحله بعد، باید فایروال را به روز کنید تا ترافیک HTTPS مجاز باشد.

مرحله 3: با استفاده از فایروال به ترافیک HTTPS اجازه دهید

در این مرحله، باید به ترافیک HTTPS با استفاده از فایروال خود اجازه دهید. اما قبل از آن، باید تنظیمات فعلی فایروال را بررسی کنید. برای این کار از دستور زیر استفاده کنید:

$ sudo ufw status

در این صورت احتمالاً متنی مشابه متن زیر خواهید دید. همانطور که می بینید، پیکربندی در این مثال به گونه ای است که فقط ترافیک HTTP مجاز است:

Output
Status: active

To                         Action      From
--                         ------      ----
OpenSSH                    ALLOW       Anywhere                  
Nginx HTTP                 ALLOW       Anywhere                  
OpenSSH (v6)               ALLOW       Anywhere (v6)             
Nginx HTTP (v6)            ALLOW       Anywhere (v6)

برای فعال کردن ترافیک HTTPS، ابتدا باید مجوز کامل Nginx را به نمایه Nginx بدهید و سپس مجوز اضافی Nginx HTTP را حذف کنید:

sudo ufw allow 'Nginx Full'
sudo ufw delete allow 'Nginx HTTP'

مجدداً با دستور ufw status وضعیت پیکربندی را بررسی کنید:

$ sudo ufw status

اگر تمام مراحل قبلی را به درستی انجام داده اید، خروجی دستور بالا باید به صورت زیر باشد:

Output
Status: active

To                         Action      From
--                         ------      ----
OpenSSH                    ALLOW       Anywhere
Nginx Full                 ALLOW       Anywhere
OpenSSH (v6)               ALLOW       Anywhere (v6)
Nginx Full (v6)            ALLOW       Anywhere (v6)

در مرحله بعد باید Certbot را اجرا کرده و گواهینامه های خود را دریافت کنید.

مرحله 4: یک گواهی SSL دریافت کنید

Certbot راه حل های مختلفی را برای دریافت گواهینامه SSL با استفاده از افزونه ها ارائه می دهد. به عنوان مثال، افزونه Nginx می تواند Nginx را مجدداً پیکربندی کند و در صورت لزوم پیکربندی را بارگذاری مجدد کند. برای استفاده از این افزونه از دستور زیر استفاده کنید:

$ sudo certbot --nginx -d your_domain -d www.your_domain

این دستور Certbot را با استفاده از افزونه Nginx اجرا می کند. همچنین برای تعیین دامنه هایی که می خواهیم گواهی SSL برای آنها معتبر باشد از -d استفاده کنید.

اگر اولین بار است که از Certbot استفاده می کنید، از شما خواسته می شود که یک آدرس ایمیل وارد کنید و با شرایط خدمات موافقت کنید. پس از انجام این کار، Certbot با سرورهای Let’s Encrypt ارتباط برقرار می کند و سپس فرآیندی را ایجاد می کند تا اطمینان حاصل شود که کنترل کامل دامنه ای را که برای آن درخواست گواهی SSL کرده اید، دارید.

اگر این فرآیند موفقیت آمیز بود، باید نحوه پیکربندی تنظیمات HTTPS خود را تعیین کنید:

Output
Please choose whether or not to redirect HTTP traffic to HTTPS, removing HTTP access.
-------------------------------------------------------------------------------
1: No redirect - Make no further changes to the webserver configuration.
2: Redirect - Make all requests redirect to secure HTTPS access. Choose this for
new sites, or if you're confident your site works on HTTPS. You can undo this
change by editing your web server's configuration.
-------------------------------------------------------------------------------
Select the appropriate number [1-2] then [enter] (press 'c' to cancel):

روش پیکربندی تنظیمات HTTPS را با تایپ یک عدد (1 یا 2) و سپس فشردن Enter انتخاب کنید. در این صورت پیکربندی به روز می شود و Nginx نیز برای استفاده از تنظیمات جدید بارگذاری مجدد می شود.

در نهایت، فرآیند Certbot با پیامی به پایان می‌رسد که به شما اطلاع می‌دهد که فرآیند موفقیت‌آمیز بوده و گواهی‌های مورد نیاز در کجا ذخیره می‌شوند. نمونه ای از این پیام در زیر آورده شده است:

Output
IMPORTANT NOTES:
 - Congratulations! Your certificate and chain have been saved at:
   /etc/letsencrypt/live/your_domain/fullchain.pem
   Your key file has been saved at:
   /etc/letsencrypt/live/your_domain/privkey.pem
   Your cert will expire on 2019-10-08. To obtain a new or tweaked
   version of this certificate in the future, simply run certbot again
   with the "certonly" option. To non-interactively renew *all* of
   your certificates, run "certbot renew"
 - Your account credentials have been saved in your Certbot
   configuration directory at /etc/letsencrypt. You should make a
   secure backup of this folder now. This configuration directory will
   also contain certificates and private keys obtained by Certbot so
   making regular backups of this folder is ideal.
 - If you like Certbot, please consider supporting our work by:

   Donating to ISRG / Let's Encrypt:   https://letsencrypt.org/donate
   Donating to EFF:                    https://eff.org/donate-le

بنابراین، گواهی های شما دانلود و نصب و بارگیری می شود. اکنون وب سایت خود را با استفاده از پروتکل https باز کنید و به نشانگر امنیتی که در ابتدای URL وب سایت داده شده است توجه کنید. اگر آیکون قفل که معمولاً به رنگ سبز نشان داده می شود، در ابتدای URL قرار داده شده باشد، این فرآیند به درستی انجام شده است و وب سایت شما اکنون امن است. به علاوه، اگر سرورهای خود را با استفاده از آزمایشگاه SSL آزمایش کنید، نمره A دریافت خواهید کرد. الان همه چیز خوب است؛ اما به عنوان آخرین مرحله، فرآیند تمدید گواهی را امتحان کنید.

مرحله 5: تمدید خودکار گواهی را با Certify تأیید کنید

گواهینامه های SSL صادر شده توسط Let’s Encrypt فقط برای 90 روز معتبر هستند و پس از آن باید تمدید کنید. این مقاله آموزشی از وبلاگ پارس پک به نصب بسته Certbot با افزودن اسکریپت افزونه به /etc/cron.d می پردازد. به طور خودکار این کار را برای شما انجام می دهد. روش کار به این صورت است که این اسکریپت دو بار در روز اجرا می شود و گواهی هایی که تاریخ انقضای آنها کمتر از 30 روز است به طور کامل به طور خودکار تمدید می شود.

برای تست این اسکریپت می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

$ sudo certbot renew --dry-run

اگر بعد از اجرای این دستور هیچ خطایی نمایش داده نشد، همه چیز درست است و Certbot گواهی شما را در صورت لزوم تمدید می کند و Nginx را برای اعمال تغییرات دوباره بارگذاری می کند. اگر فرآیند تمدید خودکار گواهی SSL با شکست مواجه شود، پیامی به آدرس ایمیل شما ارسال می شود که به شما هشدار می دهد که گواهینامه SSL منقضی شده است.

نتیجه

استفاده از پروتکل HTTPS برای ایمن سازی وب سایت نکته مهمی است که هر وب سایتی باید به آن توجه کند. این کار با نصب یک گواهی SSL معتبر روی سرور انجام می شود. در این مقاله از وبلاگ پارس پاک نحوه ایمن سازی سرور با توزیع دبیان 10 را توضیح دادیم. این فرآیند شامل نصب Certify، دریافت و نصب گواهینامه SSL و نحوه فعال کردن تمدید خودکار گواهی SSL می شود.

سوالات متداول

1. Let’s Encrypt چیست؟

Let’s Encrypt سرویسی است که می توانید از آن برای دریافت گواهی رایگان SSL استفاده کنید. این کار با استفاده از یک API خودکار انجام می شود.

2. گواهی چیست؟

Certify ابزار یا نوعی نرم افزار برای دریافت گواهی SSL است. این ابزار همچنین با هر CA یا مرجع صدور گواهی که از پروتکل ACME پشتیبانی می کند کار می کند.

3. آیا گواهی های صادر شده توسط Let’s Encrypt امن هستند؟

بله، Let’s Encrypt یک مرجع معتبر گواهی SSL است. بنابراین، از نظر امنیت، گواهینامه های صادر شده توسط این CA به اندازه گواهینامه های غیر رایگان امن هستند.

4. آیا گواهی SSL رایگان توسط Let’s Encrypt EVType تولید می شود؟

خیر، EV کاملترین نوع گواهینامه SSL است که نام رسمی شرکت شما را در توضیحات گواهینامه ذکر می کند. این گواهی رایگان نیست و برای دریافت آن باید مدارک شناسایی کسب و کار خود را به مرجع صدور گواهی ارائه دهید.